#1 The Weeknd - Beauty Behind The Madness

~Η εικοσάδα και τα κείμενα είναι από τον @naumaxos~

Ο Weeknd σε 5 χρόνια καριέρας έχει μια ανοδική πορεία που μπορεί να συγκριθεί μόνο με αυτή του Νεϊμάρ ή του Αλέξη Τσίπρα. Από χαμηλών τόνων alternative R'n'B σε ξεδιάντροπη ποπ σαν νέος Michael Jackson να τραγουδάει για το πώς δε μπορεί να νιώσει το πρόσωπό του λόγω κοκαΐνης ή για το ότι τηλεφωνεί αργά το βράδυ στον Drake (ακούστε το The Hills πριν/μετά το Hotline Bling και πέστε μου ότι κάνω λάθος).

Είναι τόσο καλό που παραβλέπω τις συνεργασίες με Lana Del Rey & Ariana Grande (τουλάχιστον η δεύτερη δεν υπάρχει στο Beauty Behind The Madness), είναι τόσο καλό που το έβαλα στο νούμερο 1 παρά το ότι δεν είμαι και ο μεγαλύτερος φαν του ιδιώματος, είναι τόσο καλό που για χάρη του Earned It έκατσα και είδα ΌΛΟ το 50 Shades of Grey (self-cross-promotion alert).




Αντί επιλόγου, μερικά honorable mentions για το 2015:

Baroness - Purple, που σίγουρα θα ήταν στη λίστα αν έβγαινε λίγο νωρίτερα ή αν για κάποιο λόγο αποφασίζαμε σαν πλανήτης να κάνουμε το λογικό και να βγάζουμε λίστες ανασκόπησης του 2015 αφού αυτό τελειώσει,

[Amorphis - Under the Red Cloud  
Moonspell - Extinct 
Stonebringer - Those Winds 
Το 80% του νέου Iron Maiden]
γιατί καμιά φορά βγαίνει ο μεταλάς από μέσα μου,

Graveyard - Innocence & Decadence, πολύ καλοί στο ρετρο-ροκ αλλά νομίζω ένα κλικ κάτω από τα προηγούμενά τους,

Benjamin Clementine - At Least For Now, φοβερές φωνητικές επιδείξεις αλλά καμιά φορά πέφτει στην παγίδα του επιδειξία,

Night Knight - God Is A Motherfucker, χάνει λόγω ελληνικής προφοράς του τραγουδιστή και του τίτλου που θα ταίριαζε σε black/death metal δίσκο,

Birds of Tokyo - Anchor, γιατί έχει το τραγούδι που πιθανότατα άκουσα πιο πολύ μέσα στο 2015,

Vennart - The Demon Joke, πρώην Oceansize και λάιβ κιθαρίστας των Biffy Clyro δε χρειάζεται κάτι άλλο,

Torres - Sprinter, ξανά, ένα κλικ πιο κάτω από το προηγούμενό της,

Arcane - Known/Learned, όπως και για τους Iron Maiden, θα μπορούσαν να κόψουν μερικά τραγούδια,

The Parlor Mob - Cry Wolf, το είχα πολύ ψηλά στη λίστα, έμεινε απ'έξω απλά και μόνο λόγω διάρκειας.

#2 Mutemath - Vitals

~Η εικοσάδα και τα κείμενα είναι από τον @naumaxos~

Είναι λίγο δύσκολο να είμαι αντικειμενικός με τους Mutemath γιατί τους θεωρώ μέσα στο top-5 αγαπημένων μου συγκροτημάτων, από όταν πέτυχα κάπου το βίντεο κλιπ τους για το Typical (σαν “ένα κουλ βίντεο κλιπ που είναι γυρισμένο με τους τύπους να παίζουν το τραγούδι ανάποδα”) και σίγουρα το top-1 αγαπημένο μου “χαρούμενο” συγκρότημα. Το καλό είναι ότι όπως και στην αθλητική δημοσιογραφία έτσι και στην blogovision δεν υπάρχει καμία απολύτως απαίτηση από κανέναν να είναι αντικειμενικός.

Το Vitals είναι κι αυτό ένα “χαρούμενο” άλμπουμ, με τη διαφορά ότι εκεί που το προηγούμενό τους, Odd Soul, είχε ως βάση τα μπλουζ (1) πριν βάλουν (2) τη δική τους (3) πινελιά από πάνω (4), αυτό είναι βουτηγμένο στα synths από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Τόσο που έχουν παραμερίσει το δυνατότερό τους σημείο, το drumming του Darren King, πιθανότατα για να κάνουν άνοιγμα σε ένα πιο ευρύ κοινό τα αυτιά του οποίου δύσκολα αντέχουν 45-50 λεπτά με ένα θαύμα της φύσης (1), που στα λάιβ ασφαλίζει τα ακουστικά στα αυτιά του με μονωτική ταινία και χτυπάει (2) και σολάρει κυριολεκτικά (3) με ό,τι βρίσκει (4) μπροστά (5) του, και κοπανάει τα ντραμς χωρίς αύριο (6).

Παρά το ότι βάζουν τον Μέσι τους να κλωτσάει μόνο με το δεξί ή να μην κάνει πάνω από 2 κοντρόλ κάθε φορά που ακουμπάει τη μπάλα, γράφουν 12 τραγούδια που για τους Hot Chip του 2015 πχ μοιάζουν άπιαστο όνειρο. Το μόνο κακό είναι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να τους φέρει κάποιος στην Ελλάδα (τουλάχιστον μέχρι να περάσουν καμιά 30αρια χρόνια ή μέχρι να τους βάλει η Cosmote σε διαφήμιση ή ο Παπακαλιάτης σε σίριαλ) και έτσι χάνουμε την ευκαιρία να τους δούμε εκεί που είναι ακόμα καλύτεροι: στη σκηνή. Δεν είναι τυχαίο ότι έχουν μπει σε αφιέρωμα για τις καλύτερες λάιβ εμφανίσεις στην ιστορία του Late Night Show του David Letterman ή ότι οι Imagine Dragons έχουν κατακλέψει τη σκηνική τους παρουσία (εδώ εμμέσως πλην σαφώς το παραδέχονται όταν πολλοί το “παρατήρησαν” στο τουίτερ μετά την εμφάνισή τους στα Grammy του 2014).

#3 Florence & The Machine - How Big, How Blue, How Beautiful

~Η εικοσάδα και τα κείμενα είναι από τον @naumaxos~

Το τρίτο άλμπουμ είναι δύσκολο. Συνήθως στο πρώτο έχεις τραγούδια που τα δούλευες και τα έπαιζες λάιβ για πολλά χρόνια ενώ στο δεύτερο μπορείς να τη γλιτώσεις χρησιμοποιώντας και όσα δε χώρεσαν στο πρώτο ή ιδέες που είχαν μείνει στο συρτάρι. Στο τρίτο συνήθως όλα αυτά έχουν στερέψει ή όσα έχουν απομείνει είναι, για να το πω κομψά, προς τη χαμηλή πλευρά της ποιοτικής κλίμακας (κυριολεκτικά δεν είχα ούτε ένα λόγο να το θέσω κομψά) και ειδικά αν έχεις κάνει μια κάποιου είδους επιτυχία, η πίεση να βγάλεις κάτι άμεσα είναι μεγάλη, ειδικά στην εποχή που αν δεν υπενθυμίσεις σε κάποιον την παρουσία σου ανά εξάμηνο πάει και ακούει Beach House για κάποιο λόγο.
Σε αυτό το σημείο βρέθηκε και η Florence πριν το How Big, How Blue, How Beautiful αλλά είχε την τόλμη (και το είδος της επιτυχίας που της επέτρεψε) να κάνει ένα διάλειμμα πριν την ηχογράφηση του τρίτου της δίσκου. Το αποτέλεσμα ήταν να επιστρέψει με το πιο ποπ άλμπουμ της, γεμάτο από αυτή την επική φωνή, και το τραγούδι που με έκανε να αναρωτηθώ “Όντως, ποιος άντρας αγαπάει έτσι;” για πρώτη φορά μετά από εκείνη τη μέρα που είδα τον Παντελίδη με φανελάκι και παντόφλες να τραγουδάει με μια κιθάρα στην κρεβατοκάμαρά του.

#4 Foals - What Went Down

~Η εικοσάδα και τα κείμενα είναι από τον @naumaxos~

Το 99% των σημερινών indie/alternative συγκροτημάτων πάσχουν από την πολύ σοβαρή ασθένεια που λέγεται “κακός τραγουδιστής”. Οι Foals εν προκειμένω πάσχουν από τη χειρότερη μορφή αυτής της ασθένειας: “κακός τραγουδιστής με ελληνική προφορά στα αγγλικά του” ή για να είμαι πιο ακριβής “κακός τραγουδιστής που κάνει overcompensate στην αγγλική προφορά του για να καλύψει την ελληνική καταγωγή του” (από τη χρήση του overcompensate στην προηγούμενη πρόταση νομίζω ότι γίνεται κατανοητό σε όλους ότι έχω την απαιτούμενη γνώση ώστε να κάνω μια τέτοια κρίση) . Το καλό είναι ότι σε αυτό τον δίσκο τα φωνητικά έχουν πάει ελαφρώς πιο πίσω, τόσο ώστε να ακούγονται καθαρά αλλά την ίδια στιγμή να μη γίνονται ενοχλητικά σε τύπους με περίεργα κολλήματα όπως εγώ (αν και δεν είμαι απόλυτος, μπορώ να δεχτώ την κακή ελληνοαγγλική προφορά σε τραγούδια όπως αυτό πχ.

Από την άλλη, δεν μπορείς να αρνηθείς ότι πάνω από τα μισά από τα 10 τραγούδια του What Went Down είναι εν δυνάμει χιτάκια, το οποίο στη σημερινή εποχή του “χρειαζόμαστε 1-2 καλά κομμάτια, θα τα βάλουμε πρώτα και μετά δεν έχει σημασία, ας έχει και εκείνο το δίλεπτο που είχαμε ηχογραφήσει κατά λάθος όταν μου είχε πέσει η κιθάρα από τα χέρια και δεν μπορούσα να τη σηκώσω, θυμάσαι γέλιο που είχαμε ρίξει, πωω, τι είχαμε πιει εκείνη τη μέρα ρε μαλάκα” είναι πιο σπάνιο και από ενδεκάδα του Παναθηναϊκού χωρίς τον Πράνιτς. Το παραπάνω ισχύει σε τέτοιο βαθμό που πέρασα πάρα πολύ ώρα (συγκριτικά με όση πέρασα γράφοντας το υπόλοιπο κείμενο ή τα προηγούμενα) προσπαθώντας να αποφασίσω ποιο εκ των Give It All ή Lonely Hunter να ποστάρω αλλά τελικά έκανα ό,τι θα έκανε κάποιος που δεν μπορεί να αποφασίσει ανάμεσα σε 2 επιλογές: Τα πόσταρα και τα 2 Διάλεξα αυτό:

#5 The Arcs - Yours, Dreamily,

~Η εικοσάδα και τα κείμενα είναι από τον @naumaxos~

Ακούγοντας το Yours, Dreamily, αρχίζεις να καταλαβαίνεις την οργή που νιώθει ο Jack White για τους Black Keys, καθώς γίνεται όλο και πιο προφανές ότι τον έχουν κατακλέψει ΣΕ ΟΛΑ, από το σχολείο που στέλνει τα παιδιά του (δηλαδή δεν υπάρχει άλλο στην περιοχή του Nashville να στείλεις τα παιδιά σου ρε Dan Auerbach, ποιο σχολείο είναι αυτό, το Hogwarts;) μέχρι το όλο “δίδυμο που παίζει μπλουζ-ροκ με κιθαρίστα-τραγουδιστή και χλωμό, άμπαλο, ντράμερ”.

Περιμένοντας λοιπόν την αναπόφευκτη διάλυση των Black Keys ώστε ο Dan Auerbach να ακολουθήσει σόλο καριέρα, πιθανότατα κουβαλώντας μαζί του ταυτόχρονα και 2 backing bands, μία αποτελούμενη από άντρες και μία από γυναίκες αποφασίζοντας κάθε βράδυ τυχαία με ποιους θα παίξει όπως έκανε ο Jack (ελαφρώς weird αλλά μιλάμε για τύπο που η εταιρεία του έφτιαξε δίσκο από τρίχες), ο Dan βγάζει ένα δίσκο υπό το όνομα The Arcs που θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί το Lazaretto του απλά με λίγα περισσότερα γυναικεία φωνητικά. Αλλά το κάνει ωραία ρε γαμώτο.

#6 Puscifer - Money Shot

~Η εικοσάδα και τα κείμενα είναι από τον @naumaxos~

Τραγουδάει ο τύπος απ' τους Tool.

#7 Riverside - Love, Fear and the Time Machine

~Η εικοσάδα και τα κείμενα είναι από τον @naumaxos~

Oι Riverside είναι Πολωνοί προγκρεσιβομεταλλάδες γνωστοί και ως “Οι Pain of Salvation των φτωχών”. Οι Pain of Salvation όμως τα τελευταία χρόνια φαίνονται να είναι περισσότερο διατεθειμένοι να γίνουν ο Σάκης Ρουβάς του progressive με απανωτές συμμετοχές στα προκριματικά της Eurovision και το extreme makeover του τραγουδιστή Daniel Gildenlöw (από αυτό σε αυτό) με αποτέλεσμα να έχει ανοίξει το πεδίο για τους υπόλοιπους σφετεριστές του θρόνου του ευρωπαϊκού progressive metal (πάντα ήθελα να γράψω μια φράση βγαλμένη κατευθείαν από το Metal Hammer).

Έτσι και οι Riverside με την τιμιότητα στην οποία μας έχουν μάθει οι Πολωνοί, είναι πάντα εκεί, φιλότιμοι, εργατικοί, αξιόπιστοι αν και σε αυτό το δίσκο αφήνουν στην άκρη το μέταλ και κινούνται στο χώρο του ροκ, κάνοντας το Love, Fear and the Time Machine ιδανικό για να τους συστήσει σε ένα πιο ευρύ κοινό (σκεφτείτε το σαν τη στιγμή που ο Κριστόφ Βαζέχα ξύρισε το μουστάκι).

#8 Kendrick Lamar - To Pimp a Butterfly

~Η εικοσάδα και τα κείμενα είναι από τον @naumaxos~

Δεν είμαι και ο μεγαλύτερος φαν του χιπ-χοπ (αν εξαιρέσεις τον Kanye West και τα βιντεοκλίπ της Κατερίνας Στικούδη) κυρίως λόγω της έμφυτης αντιπάθειας που νιώθω για οποιαδήποτε αλαζονική ή αυτάρεσκη συμπεριφορά (είπαμε, εκτός του Kanye) αλλά και γιατί δεν καταλαβαίνω τη χρησιμότητα του να ανεβαίνουν σε μια σκηνή 45 άτομα με μικρόφωνα και ενώ ο ένας απλά μιλάει γρήγορα οι υπόλοιποι να κάνουν τους ανιματέρ ή να φωνάζουν “γιο”. Και να μην αρχίσω να λέω για τα παντελόνια τους (είμαι κάτω των 75 ετών, παρά τα όσα λέει η προηγούμενη παράγραφος). Παρ' όλα αυτά, δεν μπορείς να αρνηθείς ότι εδώ ο Κέντρικ δημιουργεί κάτι που ξεφεύγει από τα όρια του χιπ-χοπ, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. Σαν το κοινό του Μπερναμπέου λοιπόν στην αλλαγή του Ινιέστα στο πρόσφατο κλάσικο, σηκώνομαι από τη θέση μου και χειροκροτάω.

#9 Dave Gahan & Soulsavers - Angels & Ghosts

~Η εικοσάδα και τα κείμενα είναι από τον @naumaxos~

Δεν κρύβω ότι είμαι μεγάλος φαν του Dave Gahan (όπως κάθε Έλληνας μεγαλωμένος στα χρόνια του ΠΑΣΟΚ, είμαι προσωπολάτρης), τόσο μεγάλος που σχεδόν δεν ενοχλήθηκα όταν το 2009 ακυρώθηκε η συναυλία των Depeche Mode στο Terra Vibe (τουλάχιστον με αυτόν τον τρόπο έκατσα όσο λιγότερο γινόταν στο Terra Vibe) γιατί δε θα άντεχα να απογοητευθώ, τόσο μεγάλος που (Φάηλε Κρανιδιώτη μη διαβάζεις παρακάτω, πέρνα κατευθείαν στην επόμενη παράγραφο) βλέποντας κάποια βίντεο από συναυλίες έχω φτάσει στο σημείο να αναρωτιέμαι για τη σεξουαλικότητά μου.

Ακούγοντας το Angels and Ghosts καταλαβαίνεις ότι και οι Soulsavers είναι φαν του, και πιθανότατα αποφάσισαν ότι αρκετά ταλαιπωρείται με τα τελευταία μέτρια άλμπουμ των Depeche Mode, ας του δώσουμε μερικά τραγούδια βγαλμένα από τις πιο ροκ-σόουλ στιγμές των Depeche των 90's και ας δούμε τι μπορεί να κάνει με αυτά. Και κάνει... Ανανεωμένος, ορεξάτος, απελευθερωμένος, σαν τον πρωταγωνιστή κάθε σωστού αθλητικού δράματος που, μετά από την ύβριν/αποτυχία/τραυματισμό πάει και παίζει με ερασιτέχνες/παιδιά και ανακαλύπτει ξανά τη χαρά του παιχνιδιού προτού επιστρέψει θριαμβευτής στην κορυφή (no pressure, επόμενε δίσκε των Depeche Mode).

#10 Eagles of Death Metal - Zipper Down

~Η εικοσάδα και τα κείμενα είναι από τον @naumaxos~

Είναι μερικές φορές που έχεις την τύχη να ζεις στην περίοδο που κάποιο πράγμα, έννοια, λέξη ή αντικείμενο μεταλλάσσεται ξαφνικά σε κάτι πολύ μεγαλύτερο και συμβολίζει μια γενικότερη αλλαγή στον τρόπο ζωής μας, όπως έγινε με το “φάση” που, από λέξη που χρησιμοποιούνταν σχεδόν αποκλειστικά σε περιγραφές αγώνων ή ερωτικών περιπτύξεων 16χρονων, έγινε η νούμερο ένα ένδειξη ότι μιλάς με κάποιον κουλ, χιπ και “μέσα στα πράγματα” (το αντίθετο δηλαδή κάποιου που χρησιμοποιεί φράσεις όπως την αμέσως προηγούμενη), συνήθως με τη συνοδεία του ερωτηματικού “τι”, φράντζας και τατουάζ χειλιών στο λαιμό. Γι' αυτό και δεν έχει σημασία αν το Zipper Down είναι καλό (που είναι) ή πατάτα, συμβολίζει κάτι παραπάνω από το σεξουαλικό υπονοούμενο του τίτλου και των μισών στίχων. Δεν έχει καν σημασία να ποστάρω ένα από τα τραγούδια, τα μόνα που χρειάζεται να ξέρετε περιέχονται σε αυτά τα 2 βίντεο:

#11 Sexwitch - Sexwitch

~Η εικοσάδα και τα κείμενα είναι από τον @naumaxos~

Προφανώς με τέτοιο όνομα θα έπρεπε να είναι πραγματικά άθλιος δίσκος για να μην τον βάλω σε end of year λίστα γιατί είμαι 15 χρονών και έχει πρώτο συνθετικό το σεξ και είναι αστείο. Αν δε σας φαίνεται και τόσο αστείο, σκεφτείτε ότι το λέει μια κουλ γιαγιά σαν τη Θεοπούλα (νομίζω ότι μόλις έγραψα σκηνή από το σίκουελ του Παρά Πέντε, Γιώργο Καπουτζίδη είμαι ανοικτός σε συνεργασία αλλιώς θα το δώσω στον Λαζόπουλο που έχει πάρει εργολαβία τα αστεία με τις πρόστυχες/αθυρόστομες γιαγιάδες).

Οι Sexwitch είναι πρότζεκτ του συγκροτήματος Tοy (προφανώς αυτός που σκέφτηκε το Toy σκέφτηκε και το Sexwitch, δύο στα δύο) και της Bat for Lashes και ο, ηχογραφημένος μέσα σε μια μέρα, δίσκος αποτελείται από διασκευές 70's folk τραγουδιών από το Ιράν, το Μαρόκο και την Ταϊλάνδη, κάτι που έχει οδηγήσει τον Ντόναλντ Τραμπ να ζητήσει ήδη την απαγόρευση της κυκλοφορίας του στην Αμερική (*rimshot *). Αποτελούν μέρος μιας τρομακτικής αναβίωσης αυτού του (ρετρό)ψυχεδελικού ήχου που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια και περιλαμβάνει τους Goat, τους Budos Band και ό,τι είναι αυτό το πράγμα που δεν μπορώ να το ξεπεράσω με τίποτα και αν έπαιζε σε κανένα από αυτά τα πανηγύρια που με τραβολογούσαν οι δικοί μου δε θα έφευγα στο μισάωρο να πάω να κοιμηθώ στο αμάξι. 

#12 Midas Fall - The Menagerie Inside

~Η εικοσάδα και τα κείμενα είναι από τον @naumaxos~

Το The Menagerie Inside είναι σαν τη Jessica Jones (τη σειρά). Με τις γυναίκες στο προσκήνιο, σκοτεινό, δύσκολο, κλειστοφοβικό, noir και σε στιγμές αιθέριο, ευαίσθητο, μελαγχολικό αλλά επειδή έτσι θέλει αυτό, όχι γιατί του ζητάει κάποιος να “χαμογελάσει όπως κάνουν τα καλά κορίτσια”. Θα με βόλευε βέβαια λίγο περισσότερο οι Midas Fall να αποτελούνταν αποκλειστικά από γυναίκες ώστε να είναι ακόμα πιο ταιριαστή η αναλογία ή τουλάχιστον οι άντρες του συγκροτήματος να ενεργούσαν με κάποιο τρόπο που να σαμποτάριζε τον ήχο τους ή *spoiler alert* να προσπαθούσαν να σκοτώσουν καμία από τις κοπέλες όπως στη σειρά (γιατί δηλαδή; μόνο οι Fleetwood Mac να κάνουν καριέρα έτσι;) αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σε αυτή τη ζωή.

#13 Noah Gundersen - Carry the Ghost

~Η εικοσάδα και τα κείμενα είναι από τον @naumaxos~

O Noah Gundersen είναι Αμερικανός folk singer-songwriter με τραγούδια του να έχουν ακουστεί σε διάφορες σειρές, πιθανότατα σε στιγμές που ο πρωταγωνιστής θυμάται κάτι από το παρελθόν που είναι και το κίνητρό του για να ενεργήσει όπως στη σκηνή που βλέπουμε ή εκεί που το αγόρι ή κορίτσι έχει καταλάβει με ποια/ποιον πρέπει να είναι και τρέχει να την/τον πάρει αγκαλιά. Ιδανικό για Κυριακάτικα απογεύματα ή μεταμεσονύχτιες αναζητήσεις στη Wikipedia για το ποιο είναι το πιο θανατηφόρο δέντρο στον κόσμο (το οποίο είναι το Manchineel, που ευδοκιμεί στις ακτές της Καραϊβικής και στα κλαδιά του μεγαλώνουν καρποί σαν μικρά μήλα που μπορεί να σε σκοτώσουν αν δε σε έχει ήδη προλάβει το δηλητήριο που εκκρίνει ο κορμός του - είναι και στο βιβλίο site Γκίνες).

Ο Noah Gundersen λοιπόν καταφέρνει να βρίσκεται σε εκείνο το σημείο ισορροπίας μεταξύ indie folk και country χωρίς να εισέρχεται στα χωράφια (see what I did there?) της τελευταίας και να γίνεται εκνευριστικός σε τύπους σαν και μένα που δεν αντέχουν την country με την προφορά του Αμερικανικού Νότου. Για κάποιο λόγο, ενώ είναι καμιά 15 χρόνια νεότερος και δεν έχει αυτή την προφορά, μου είχε κολλήσει ότι η φάτσα του θα ήταν κάπως σαν του Nate Bargatze (Αμερικανός κωμικός), μάλλον γιατί τα ονόματα και των δύο αρχίζουν απο N- και ο εγκέφαλός μου δεν ήθελε και πολλά παραπάνω.

#14 Antimatter - The Judas Table

~Η εικοσάδα και τα κείμενα είναι από τον @naumaxos~

Οι Antimatter είναι το συγκρότημα που ξεκίνησε ο Mick Moss παρέα με τον Duncan Patterson (τον υπεύθυνο για τα καλά άλμπουμ των Anathema) όταν ο τελευταίος άκουσε τυχαία κάποια τραγούδια του πρώτου και του φάνηκαν παρόμοια με demo που είχε ετοιμάσει και δεν είχε ακούσει κανένας (spooky) για το Alternative 4 των Anathema (παράδειγμα καλού άλμπουμ των Anathema). Έκαναν μαζί 3 δίσκους πριν ο Duncan δει το φως και αποφασίσει ότι αφού πλέον οι Anathema ενδιαφέρονται να αντιγράφουν τους Radiohead και να κάνουν κάθε μήνα ακουστικές περιοδείες (πιθανότατα γιατί έτσι θα μαζέψουν όσο το δυνατόν περισσότερες πληγωμένες μαυροφορεμένες έφηβες αντί για ιδρωμένους μεταλλάδες που γκαρίζουν “Παίξε κάτι από το Pentecost III ρε”) γιατί να συνεχίσει να ασχολείται με ένα 40αρη μανιοκαταθλιπτικό από το Λίβερπουλ και να μη γράψει αυτός από μόνος του το επόμενο Alternative 4 (πρότζεκτ το οποίο ονόμασε... όλοι μαζί... Alternative 4, προφανώς για να μην υπάρχουν αμφιβολίες).

Η πλάκα είναι όμως ότι ο παλιόφιλος ο Μικ τα κατάφερε μόνος του και έβγαλε ένα δίσκο που θα μπορούσε άνετα να ονομαστεί Alternative 5, Alternative 4.5 ή κάτι σαν αυτά τα χαριτωμένα που κάνουν στο Χόλιγουντ που βάζουν τους αριθμούς μέσα στο όνομα. Εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει η έκδοση των 2 cd που περιλαμβάνει και commentary track για κάθε τραγούδι ξεχωριστά από τον ίδιο το Μικ, όπου πέρα από τα γνωστά “εδώ παίζει κιθάρα αυτός, αυτό μου ήρθε ένα βράδυ στον ύπνο μου κτλ” μιλάει σε βάθος, ωμά, χωρίς περιστροφές, πολλές φορές με ίσα μέρη αυτοσαρκασμού και αυτολύπησης για το ότι όλο το στιχουργικό κόνσεπτ είναι εμπνευσμένο από διάφορες γυναίκες της ζωής του που τον πλήγωσαν, τον κορόιδεψαν, τον παραπλάνησαν (μία μάλιστα του έκλεψε και μερικά λεφτά).

Κι έτσι λοιπόν ο Μικ αντί να κάνει αυτό που κάνουν όλοι σε αυτές τις περιπτώσεις, να ποστάρει δηλαδή στο facebook το Fuck You των Archive ή να αρχίσει τα σεξιστικομισογύνικα “όλες είσαστε έτσι” ή τουλάχιστον τις ρομαντικές αυταπόδεικτες, επιφανειακές μισοαλήθειες που αν τις σκεφτείς πάνω από 3 δευτερόλεπτα καταλαβαίνεις ότι δε βγάζουν κανένα λογικό νόημα (μπορεί στο αγγλικό τουίτερ να μην πουλάνε αυτά τόσο όσο στο ελληνικό, δεν ξέρω), γράφει 10 τραγούδια γεμάτα πίκρα για να ξορκίσει όλα αυτά που πέρασε αποφεύγοντας παράλληλα τον σκόπελο της κλαψομουνίασης. Σίγουρα δε προτείνεται για ηλιόλουστες ακροάσεις.

#15 Bob Moses - Days Gone By

~Η εικοσάδα και τα κείμενα είναι από τον @naumaxos~

Ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά στη Wikipedia, βλέπεις ότι ο Bob Moses είναι ένας 67χρονος jazz ντράμερ. Επίσης ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά στα προηγούμενα κείμενά μου βλέπεις ότι με τόσα ορθογραφικά αποκλείεται να είμαι τόσο sophisticated ώστε να ακούω jazz (παρά το ότι μόλις χρησιμοποίησα τη λέξη sophisticated και έγραψα το jazz με αγγλικούς χαρακτήρες). Και θα έχεις δίκιο (επίσης, άουτς) γιατί αυτό δεν είναι τζαζ αλλά 2 Καναδοί dj που αναμιγνύουν λάιβ όργανα με τον κλασικό dj εξοπλισμό για να φτιάξουν κάτι το οποίο είναι κάπου ανάμεσα σε indie rock και house (ώπα, κάτσε, μη φεύγεις, δεν εννοώ house με αυτά τα φωναχτά ρεφρέν με το φςςς από πίσω που δεν καταλαβαίνεις αν είναι μέρος του τραγουδιού ή αν ξεκινά η μηχανή καπνού για να ανέβουν στο μπαρ οι χορεύτριες). Ο ένας από τους 2 (ο Bob; Ο Moses; Είναι το Bob Moses το όνομα ενός από τους 2; Έχω τόσες απορίες σχετικά με αυτό το όνομα και γιατί το διάλεξαν) έχει αναλάβει και το να τραγουδάει και είναι κάτι παραπάνω από τίμιος, χωρίς υπερβολές, με αξιομνημόνευτα μελωδικά ρεφρέν. Δεν είναι τυχαίο ότι η βάση τους είναι πλέον στην περιοχή του Μπρούκλιν, καθώς, ακούγοντάς το, σχεδόν μπορείς να δεις μπροστά σου επιμελώς ατημέλητους χίπστερ με τη ζακέτα του Kurt Cobain στο MTV unplugged και το μαλλί ριγμένο όλο μπροστά σαν τον Andy Samberg να κουνάνε ρυθμικά το κεφάλι. Πιθανότατα αν δεν είχα κι εγώ αυτή την εικόνα στο μυαλό μου, να το είχα και ψηλότερα.

#16 Dead Letter Circus - Aesthesis

~Η εικοσάδα και τα κείμενα είναι από τον @naumaxos~

Κάτι πρέπει να έχει το νερό στην Αυστραλία καθώς εκτός από χαριτωμένα ζώα που μπορούν να σε σκοτώσουν σε δευτερόλεπτα και Hemsworths, εξάγουν κι ένα τρομακτικό αριθμό ποιοτικών συγκροτημάτων που κινούνται στο χώρο του alternative rock/light metal (αυτοί εδώ, οι Cog, οι I Am Giant, οι The Getaway Plan, οι The Siren Tower, οι The Butterfly Effect - η γραμμή παραγωγής είναι τόσο αυτοματοποιημένη που πλέον μέχρι και τα ονόματα είναι στάνταρ, 3 λέξεις ξεκινώντας με το the).

Το Aesthesis (παντού είσαι μωρή Ελλάδα) έρχεται με φόρα και καταφέρνει κάτι που δεν το λες και το πιο απλό πράγμα στον κόσμο: να έχει μια ισορροπία ανάμεσα στο πιασάρικο/ραδιοφωνικό στυλ και το πιο heavy για να γουστάρουν και οι μαλλιάδες. Κερασάκι στην τούρτα (ή στο vegemite) η φωνή του Kim Benzie, μελωδική, ξεχωριστή και ανά στιγμές θηλυκή όσο και το όνομά του.

#17 EL VY - Return to the Moon

~Η εικοσάδα και τα κείμενα είναι από τον @naumaxos~

Αντιπαρέρχομαι το αστείο όνομα γιατί εδώ τραγουδάει ο Matt Berninger των National, οπότε δύσκολα δε θα μου άρεσε κάτι στο οποίο θα ανακατευόταν (για χάρη του είδα και το ντοκιμαντέρ που σκηνοθέτησε ο αδερφός του, το οποίο είχε διαφημιστεί ως ντοκιμαντέρ για τους National αλλα οι National εμφανίστηκαν κατά τη διάρκειά του λίγο λιγότερο από ό,τι ο Σαρμπέλ στη ζωή μας - παρά την παραπλάνηση το Mistaken for Strangers αξίζει προσοχής, μόνο και μόνο για το περίεργο tension μεταξύ του Matt και του λούζερ 30αρη μεταλά αδερφού του που αγνοεί τη μουσική των National σε βαθμό ύβρεως). Αντιπαρέρχομαι επίσης και το I'm the man to Be γιατί side-project είναι, εντάξει, να πειραματιστούμε και λίγο αλλά ρε συ έχεις πει κι ένα Anyone's Ghost (ναι, High Violet, όχι Boxer). Κατά τα άλλα ευχάριστο, quirky που θα έλεγαν και στα ξένα, με τον Matt-εγγύηση, πετυχαίνει το στόχο του, να κρατήσει το οχυρό σαν τους Σουάρες, Νεϊμάρ όσο έλειπε ο Μέσι-National (ποδοσφαιρική παρομοίωση και σε αυτό: τσεκ).

#18 Alabama Shakes - Sound & Colour

~Η εικοσάδα και τα κείμενα είναι από τον @naumaxos~
 

Οι Alabama Shakes καταφέρνουν να μαζέψουν σε ένα δίσκο καμιά δεκαριά περίπου είδη μουσικής που δεν μου αρέσουν, να τα ανακατέψουν και να φτιάξουν 12 τραγούδια πολύπλευρα, πολυποίκιλα και μια άλλη μεγάλη και δύσκολη λέξη με πρώτο συνθετικό το πολύ (πολυαιθυλένιο;). Και σαν να μην έφτανε αυτό, από πάνω έρχεται να προστεθεί σαν γαρνιτούρα μια φωνάρα, γυναικεία αλλά με κάτι αρχίδια να, που φωνάζει, σπαράζει, εκρήγνυται αλλά όπου χρειάζεται κρατάει και τους τόνους χαμηλά, ανάλογα με το τι χρειάζεται το κάθε τραγούδι.

Συνοψίζοντας, αυτό το βίντεο λέει όσα χρειάζεται να ξέρει κάποιος για το Sound & Colour (μπόνους Ίσα μωρή Ντακότα στο intro):

#19 Marriages - Salome

~Η εικοσάδα και τα κείμενα είναι από τον @naumaxos~

  

Φαντάζομαι ότι το 2015 είναι μια χρονιά προόδου για τις γυναίκες (φαντάζομαι γιατί παρά το τι μπορεί να δείχνει προς τα έξω ο θηλυπρεπής μου σωματότυπος, δεν έχω ιδέα τι μπορεί να περνάει μια γυναίκα στην καθημερινή της ζωή οπότε μπορώ μόνο εικασίες να κάνω) με βήματα μπροστά σε θέματα ισότητας, προβολής κ.ο.κ. (εκτός βέβαια αν λάβουμε υπόψη το ελληνικό τουίτερ).

Σε αυτό το κλίμα λοιπόν (το οποίο μπορεί είτε να είναι μια εύστοχη κοινωνική παρατήρηση από τη μεριά μου είτε ένα επιχείρημα που εφηύρα απλά για να ξεκινήσω το κείμενο) βρίσκουν περισσότερο πρόσφορο έδαφος δίσκοι σαν αυτόν, με πρωταγωνίστρια την Emma Ruth Rundle που παίζει κιθάρα και στους prog-rock γίγαντες Red Sparowes, να κινούνται σε πιο απλές φόρμες με τραγούδια “κανονικής” διάρκειας, σε ύφος κάπου ανάμεσα στους προαναφερθέντες και το περσινό, σχεδόν ακουστικό, προσωπικό άλμπουμ της, Some Heavy Ocean (ενδεικτικό τραγούδι το Shadows of My Name), το οποίο μην πείτε στον 16χρονο εαυτό μου ότι το άκουσα και μου άρεσε γιατί πιθανότατα θα ανακαλύψει το ταξίδι στο χωροχρόνο και θα εμφανιστεί να με δολοφονήσει μέσα από ένα σύννεφο καπνού από καμένα Metal Hammer.

Μόνη ένσταση για το δίσκο είναι η λίγο περίεργη παραγωγή που θα την ήθελα λίγο πιο καθαρή (από τις λίγες δισκοκριτικές που έχω διαβάσει στη ζωή μου έχω μάθει ότι πάντα πρέπει να λες κάτι για την παραγωγή, είναι κάτι σαν την ψυχολογία ή το πάθος στο ποδόσφαιρο).

Bandcamp

#20 Editors - In Dream

~Η εικοσάδα και τα κείμενα είναι από τον @naumaxos~

Μ' αρέσουν οι Editors. Αλήθεια. Το An End HasA Start είναι το πρώτο άλμπουμ τους που μου έκανε κανονική εντύπωση, πέρα από το τυπικό "Α, αυτοί που λένε το Munich" και κάπου εκεί στην περιοδεία για το In this Light and on this Evening τους είχα πετύχει σε ένα livestream κάποιου φεστιβάλ και ανέπτυξα ένα δυνατό bromance εξ' αποστάσεως με τον τραγουδιστή Tom Smith γιατί κατάλαβα αμέσως από τον τρόπο που κινούνταν στη σκηνή ότι γουστάρει όσο κι εγώ, αν όχι περισσότερο, τον Dave Gahan των Depeche Mode. Βοήθησε βέβαια ότι και το In this Light and on this Evening είχε τις απαραίτητες τραγουδάρες, τόσο που μαζί με τα προηγούμενα (και τους Biffy Clyro) είναι και τα άλμπουμ που άκουσα πιο πολύ όσο ήμουν φαντάρος και ήθελα κάτι δυνατό να παίζει στα ακουστικά ώστε να μην ακούγεται ο Βέρτης, η Έφη Θώδη και το ροχαλητό στο θάλαμο (πολλές φορές όλα στην ίδια ένταση).

Μέχρι το φετινό In Dream μεσολάβησε βέβαια και το The Weight of Your Love, το οποίο είχε την τύχη να έχει τραγούδια όπως το The Sting, Τwo Hearted Spider και The Phone Book καθώς επίσης και να βγει περίπου στο ίδιο διάστημα με το Opposites των Biffy Clyro οπότε η μετριότητά του πέρασε λίγο στα ψιλά. Επίσης, καινούρια ομάδα, έφυγε ο κιθαρίστας, ήρθαν να τον αναπληρώσουν δύο νέοι, δικαιολογίες υπήρχαν (αν έχουμε μάθει κάτι τα τελευταία χρόνια είναι ότι όταν από μια ομάδα φεύγει πχ ο Σουάρες ή ο Μπέιλ και έρχονται 3-4 να τον αντικαταστήσουν, μάλλον παίζουμε πιο πολύ με τις πιθανότητες να πιάσει ένας παρά διαλέγουμε με βάση κριτήρια ικανότητας, χαρακτήρα και ποιος θα ταιριάξει περισσότερο με αυτό που έχουμε).

Το πόσο μέτριο ήταν το The Weight of Your Love φάνηκε και από την αλλαγή κατεύθυνσης στο In Dream που πηγαίνει πιο κοντά στο In this Light and on this Evening, το οποίο είναι και το καλύτερο κοπλιμέντο που μπορώ να κάνω για το In Dream, καθώς πάσχει από τα ίδια ελαττώματα της φετινής Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Έχει μια σταθερή βάση από synths, στιβαρή και δεμένη, αλλά παρά το ότι φαίνεται δουλεμένο, είναι βαρετό και δεν παίρνει ρίσκα. Ανά πάσα στιγμή ξέρεις ότι η μπάλα θα πάει στα άκρα (ψηλά ή χαμηλά φωνητικά του Tom Smith) όπου εκεί η πρώτη επιλογή θα είναι μια πάσα δίπλα παρά μια προσωπική ενέργεια. Όπως και η Μάντσεστερ, ξέρεις ότι υπάρχει δυνατότητα για κάτι καλύτερο από αυτό που βλέπεις/ακούς γιατί το έχεις δει ήδη. Το έχουν κάνει στο In this Light and on this Evening (το τραγούδι) που είναι το απόλυτο παράδειγμα αυτού που λείπει από το In Dream: το κρεσέντο στο τέλος, το ξέσπασμα. Τέτοιο πράγμα στο In Dream δεν υπάρχει, με αποτέλεσμα να μπορώ άνετα να συνεχίσω αυτή την παρομοίωση με τη Μάντσεστερ. Όπως κι η Γιουνάιτεντ λοιπόν, δε θα είναι η πρώτη σου επιλογή αν παίζει και κάτι άλλο την ίδια ώρα, αλλά είναι τόσο safe στο πώς αναπτύσσεται που ξέρεις ότι θα φτάσει ψηλά στις διάφορες λίστες. Και στο τέλος θα σου πετάξει μέσα και τον άτεχνο ψηλό Φελαϊνί (Marching Orders στα 8 λεπτά, για όνομα) επιχειρώντας με καμιά γιόμα να πάρει το παιχνίδι. 

Αυτό που με ενοχλεί πιο πολύ από όλα είναι ότι θα έκανε μια φοβερή ιστορία ως το “Είχαμε γράψει καμία δεκαριά τραγούδια, αλλά το αφήσαμε και ξεκινήσαμε από την αρχή” άλμπουμ τους (μαζί με το ότι το Our Love μου μοιάζει πάρα πολύ με το Smalltown Boy παιγμένο στη μισή ταχύτητα) και το ότι δεν κατάφερε καν να με κρατήσει αρκετά μέχρι να βγάλουν καινούριο οι Biffy Clyro (στόχος μου να τους αναφέρω κάθε φορά που θα γράφω κάτι). Κι αυτό που με ενοχλεί ακόμα περισσότερο είναι ότι θα πάω να τους δω και τα ίδια τραγούδια παιγμένα live από κανονικά όργανα θα είναι απείρως καλύτερα και θα μετανιώσω πιο πολύ για τα προηγούμενα που έγραψα κι από αυτή την παρομοίωση με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (όπως έχει γίνει ήδη με αυτή την εκτέλεση του Life is a Fear)