Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

Διασκέδαση (ένα ποστ διαφορετικό από τα άλλα)


Το σημερινό ποστ θα είναι διαφορετικό από τα άλλα. Θα ξεπεράσει κατά πολύ τον μέσο όρο των πέντε σειρών. Θα γράψω για πολλά και θα γράψω χωρίς συνοχή γιατί θα το γράφω όπως το σκέφτομαι.

Αυτή πρέπει να είναι η πρώτη φορά που αναφέρω κάτι από τη ζωή μου έτσι συγκεκριμένα. Μπορεί και να το ξανάκανα. Δεν θυμάμαι. Δεν το κάνω γιατί όσο κι αν μου αρέσει να τα λέω και μου φαίνονται ενδιαφέροντα, δεν έχω καμία όρεξη να διαβάζω άλλα μπλογκς τέτοιου χαρακτήρα (πλην αυτού) και πιστεύω το ίδιο θα ισχύει και για τους άλλους αν και εδώ που τα λέμε υπάρχουν πολλά τέτοια μπλογκς με 700 μέλη και 200 σχόλια ανά ποστ.

Τις προάλλες λοιπόν μέσω δύο ατόμων που έχω συχνές επαφές, βγήκα για καφέ με κάποια παιδιά για πρώτη φορά. Τους ήξερα όλους από το λύκειο αλλά τίποτα παραπάνω. Για κάποιους δεν ήξερα και το όνομά τους. Γενικά όμως δεν είμαι άτομο που συγκρατεί ονόματα. Από την άλλη θυμάμαι πρόσωπα όπως είπα και εδώ.

Αυτό που παρατήρησα είναι το πόσο εκτός ήμουν από άποψη κουλτούρας. Το πρώτο πράγμα που έκαναν μόλις ήρθαν, ήταν να συνδεθούν στο WiFi. Τον κωδικό τον ήξεραν ήδη! Ειδικά ένα άτομο, η Α., πέρασε όλη τη βραδιά, σοβαρά όλη τη βραδιά χωρίς να υπερβάλλω, με το κινητό στο χέρι. Το πιο τραγικό στην όλη εικόνα ήταν το πόσο κοντά το είχε στο πρόσωπο της. Σε ένα σημείο μόνο, στο τέλος, το άφησε κι εγώ τρόμαξα, λέω χάλασε; τέλειωσε η μπαταρία; τι έγινε; και πριν προλάβω να καταλάβω το ξαναέπιασε. Μάλιστα ακόμη και όταν φύγαμε και περπατούσαμε, ήταν πάλι με το κινητό ακόμη και χωρίς WiFi. Δηλαδή αυτό το κορίτσι είπε ότι θα βγει έξω για καφέ, ντύθηκε στολίστηκε (γιατί όντως ντύθηκε και στολίστηκε) για να κάθεται τελικά σε ένα σκαμπό χαζεύοντας στο facebook. Πάλι καλά που δεν είπε στο τέλος κανένα "Χάρηκα που τα είπαμε. Πότε θα ξαναβγούμε;". Φαντάζομαι να μιλάει με κάποιον στο τσατ για ώρα, να της λέει "Τι κάνεις τώρα;" και αυτή να απαντάει ότι έχει βγει έξω για καφέ.

Ένα άλλο θέμα της βραδιάς ήταν αυτό με το check-in. Θα κάνουμε; Ποιος θα το κάνει; Με ποια σειρά θα μπουν τα ονόματα; Πότε να το κάνουμε για να το δουν περισσότεροι; Τι θα γράψουμε από δίπλα; Πώς θα μαζέψουμε πιο πολλά λάικς; Οκ, προφανώς δεν έγιναν στα αλήθεια αυτές οι ερωτήσεις εκτός από τις δύο πρώτες. Αλλά ακόμα και αυτές μου αρκούν. Γιατί να κάνει κάποιος τσεκ ιν επειδή βγήκε για καφέ; Ποιος ο λόγος; Έχει την ανάγκη να δείξει ότι περνάει ωραία; (ακόμα κι αν πέρασε τελικά όλη την ώρα με το κινητό) Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλον λόγο αλλά ούτε πιστεύω ότι γίνεται γι' αυτό. Τι είναι; Μόδα; Μάλλον. Τελικά έγινε το τσεκ ιν αλλά χωρίς εμένα μέσα γιατί δεν τους έχω φίλους στο φέισμπουκ. :) Εδώ να αναφέρω ότι παλιότερα είχα κάνει αυτό το πολλ αλλά μάλλον ήταν συγκεκριμένο το δείγμα ανθρώπων που ψήφισε.

Και πάμε στις φωτογραφίες. Μου αρέσουν πολύ οι φωτογραφίες. Οι φυσικές φωτογραφίες. Όταν δεν ξέρεις ότι σε βγάζουν. Με χαμόγελο από γέλιο και όχι με χαμόγελο στημένο. Αυτές που δείχνουν πώς περνάς στα αλήθεια και όταν τις κοιτάς σε κάνουν να θυμάσαι τις στιγμές. Καταλαβαίνω και τις άλλες βέβαια. Μπορεί να έχεις ανασφάλειες και να θέλεις να βγεις όμορφη (μάλλον πλαστική), μπορεί να θέλεις να την κορνιζώσεις (πάλι θα προτιμούσα μια φυσική εγώ), μπορεί άλλος λόγος. Δεν ξέρω. Την Τρίτη όμως άκουσα την παρακάτω πρόταση κατά λέξη. "Να βγάλουμε και φωτογραφίες να τις ανεβάσουμε στο Facebook". Όχι να βγούμε φωτογραφίες για να σε έχω να σε βλέπω και μετά ίσως βάλω καμιά ως φώτο προφίλ ή ως εξώφυλλο. Να βγούμε φωτογραφίες για να μαζέψουμε likes και να δείξουμε ότι διασκεδάζουμε (μάλλον, πάλι δεν ξέρω). Τελικά βγήκαν και οι φωτογραφίες, με εμένα πάλι εκτός, και ανέβηκαν και επί τόπου. Ακολούθησε ένα σκηνικό που από τη μία με ξενέρωνε και από την άλλη με διασκέδαζε. Είχαν όλοι τα κινητά τους και ήταν στο φεισμπουκ για να δουν τα σχόλια και τα likes. Ήταν δίπλα στο ίδιο τραπέζι και μιλούσαν μέσω φέισμπουκ.

Και αυτή ήταν η βραδιά. Βγήκαν έξω, μίλησαν στο φέισμπουκ με άλλα άτομα που ήταν σπίτια τους ή ποιος ξέρει; μπορεί να ήταν κι αυτοί για καφέ, μίλησαν λίγο μεταξύ τους, βγάλανε φωτογραφίες και τις ανέβασαν στο φέισμπουκ (Υay!) μέχρι που γύρισαν σπίτια τους. Αυτή ήταν η διασκέδαση τους γιατί όντως διασκέδασαν. Φαινόταν. Ίσως μόνο η Α. να μην κατάλαβε και πολλά αλλά οκ. Κι εγώ παρότι δεν ταίριαζα, αν εξαιρέσουμε ένα σημείο πέρασα πολύ καλά. Αφενός γιατί ήμουν με ένα άτομο που υπερλατρεύω και ένα που περνάω καλά και αφετέρου για όλα αυτά που σκεφτόμουν από μέσα μου καθώς έβλεπα τους υπόλοιπους.

Έτσι θα 'πρεπε να 'ναι παντού.
Φεύγουμε τελείως από προχθές αλλά μένουμε στο θέμα διασκέδαση. Ή να το γράψω στο επόμενο ποστ. Έτσι θα κάνω.

2 σχόλια:

  1. Μεγάλη μου τιμή που είμαι η μοναδική που διαβάζεις τα αυτοβιογραφικά της...

    Το θεματάκι που ανοίγεις είναι τεράστια πληγή. Οποτε βγαίνω έξω και περνάω χάλια από βαρεμάρα βγάζουμε φωτογραφίες. Οταν τις ανεβάζουν και τις βλέπω την επόμενη μέρα φαίνεται ότι το είχαμε καταδιασκεδάσει. Ενώ στην πραγματικότητα βαριόμασταν ενελέητα. Από τις φορές που περνάγαμε τέλεια , δεν έχουμε ούτε μία φωτογραφία. γιατί περνάγαμε τόσο τέλεια που κανείς μας δεν έψαξε να βρει το κινητό του για να βγάλει φωτογραφία...

    Γενικά με εκνευρίζει να βλέπω check in και απο κάτω να κάνουν like τα άτομα που είναι ταγκαρισμένα... Ειδικά όταν πρόκειται και για ζευγάρι... Οταν αρχίζουν δε τα αγαπουλίνια και τις αφιερώσεις...

    Τέλος μερικοί έχουν ανεβάσει το check in σε άλλο επίπεδο. πρόσφατα γνωστός μου έκανε check in στο νοσοκομείο Σωτηρία. Τον ρώταγαν από κάτω τι έπαθε και του ευχόταν περαστικά και αυτός είχε πάει επίσκεψη σε ένα θείο του...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, ναι. Μου αρέσει ο τρόπος γραφής σου.

      Τρομακτικό το τελευταίο.

      Διαγραφή

Το blog του Simigdaleniou είναι τέλειο.