Το Άρωμα του Ονείρου

"Αχ, λατρεύω τα φερμουάρ. Τα φερμουάρ μου θυμίζουν κροκόδειλους, αστακούς, και περουβιανά ερπετά. Μακάρι να είχε το τουίντ παντελόνι μου περισσότερα απο ένα φερμουάρ... Τα φερμουάρ είναι πρωτόγονα και συνάμα μοντέρνα. Απο τη μία, το δικό σου φερμουάρ είναι αρχέγονο και ερπετοειδές, και απο την άλλη, μηχανικό και κομψό. Το φερμουάρ είναι το σημείο όπου η Βιομηχανική Επανάσταση, συναντιέται με την Λατρεία της Κόμπρας, δε συμφωνείς? Αχ, μικροί αλιγάτορες έκστασης, να τι είναι το φερμουάρ. Και συνάμα πολύ σέξυ. Το κουμπί είναι σοβαροφανές και σνομπ. Υπάρχει κάτι το Βικτωριανό σε μια σειρά κουμπιών. Αλλά ένα φερμουάρ, αχ, ένα φερμουάρ είναι ίδιος ο όφις στην πύλη της Εδέμ περιμένοντας να συνοδέψει έναν αληθινό πιστό στον Κήπο του Παραδείσου. Μμμ, φερμουάρ μου φερμουαράκι μου, με το κρεμασμένο κεφάλι σου σαν απολιθωμένη σαύρα, φάντασμα οχιάς που κλειδαμπαρώνουμε κάθε πρωί για να επικοινωνήσουμε μαζί σου τη νύχτα"

Tom Robbins 

Macaroni and Cheese

Μετά τα γεμιστά της τεμπέλας σας παρουσιάζω άλλη μια συνταγή που την εκτέλεσα με απόλυτη επιτυχία.

Υλικά
400 γρ. μακαρόνια
800 γρ. νερό
1 εβαπορέ γάλα
1 κ.γ. κορν φλάουρ
2-3 κουτ. μουστάρδα
250 γρ. τυριά που λιώνουν
αρκετό πιπέρι

Για τα κρουτόν:
5 φέτες τοστ
2 κουταλιές βούτυρο

Εκτέλεση

Σε μια κατσαρόλα ζεσταίνουμε το νερό και τα 3/4 από το γάλα, βάζουμε αλατοπίπερο και ρίχνουμε τα μακαρόνια, βράζουμε 8' και στο υπόλοιπο γάλα διαλύουμε το κορν φλάουρ, ρίχνουμε το μίγμα, τη μουστάρδα και βράζουμε για 1'. Αποσύρουμε από τη φωτιά και προσθέτουμε λίγα-λίγα τα τυριά. Σερβίρουμε με κρουτόν από πάνω.

Fiona Apple

Είμαι κορίτσι και μου αρέσουν πολύ οι γυναίκες τραγουδίστριες. Η Fiona Apple έβγαλε δίσκο μετά από 7 χρόνια και δεν γινόταν να μην είναι ωραίος.

Χαχαχαχαχαχα

Είχα κάνει παλιά ένα ποστ που θυμόμουν ένα παλιότερο ποστ για το καλύτερο blog που υπάρχει. Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα! Θυμήθηκα πάλι πόσο αστείο είναι. Το ότι είναι το καλύτερο όμως και το ότι κανένα άλλο δεν μπορεί να το φτάσει δεν είναι λόγος για να μη διαβάζουμε και άλλα blogs. Υπάρχουν πολλά ωραία. Υπάρχει το δικό μου. Υπάρχει της Ελένης. Υπάρχει και αυτό. Το καλύτερο ποστ του δεν το έχει κάνει ακόμα. Κάτι μου λέει πως θα είναι το επόμενο από την κατηγορία του Όνομα και πράγμα. 

Εγγονόπουλος

«… πολύ σιωπηλά είναι όλα, κι η σιωπή είναι

καλή μονάχα σαν κλείνει μέσα της χαρά.

Αλλιώς τη φοβάμαι…» -Λη

τα σπέρματα

των λυκανθρώπων

κουράζουν

τα πηδάλια

του ορίζοντος

ριχτούν

αναμμένες φλογέρες

μέσα

στα ματωμένα φουστάνια

που κρέμονται

στα πυκνά κλαριά

των δέντρων

πνίγουν κοράκια

μεσ' στους καθρέφτες

ζητούν

τη δικαιοσύνη

και τον οίκτο

των

παιδιών

εγώ

-όμως-

βάζω κόκκινα λουλούδια

μεσ' στα μαλλιά της

ορθώνομαι

ολόγυμνος

μέσα σε κήπους

πορφυρούς

χάνομαι

μέσα σε

σκοτεινές σπηλιές

που κρυφτούν

βαθιά

ραφτομηχανές

και ψάρια

κίτρινα

που μιλούν

σα λουλούδια

κι ίσως

εγώ να είμαι πια

αυτός ο λυκάνθρωπος

των αστραπών

αυτός που λεν

-σα βραδιάζει-

ο «άνθρωπος παρένθεσις»

μες στις φυσούνες

της πλεκτάνης

στα

σάβανα

της πορείας

εν ώρα

νυκτός

όταν

πεθαίνει

ένα πουλί

σα θειαφοκέρι

κι έτσι πέφτουν

-σταλαματιά, σταλαματιά-

στους κρόταφους

των απεγνωσμένων

κλειδοκυμβάλων

τα ζευγάρια

των απογοητευμένων

κι ένα

βαρύ σύννεφο

από μακριά

ξανθά μαλλιά

-με μάτια φαιά-

πετάει αθόρυβα

μες σε

στενόμακρα υπόγεια

οπ' ανθούν μόνο

λιμάνια

και

γυπαετοί

κι είναι η σιωπή

φωτιά

μιαν ανεμόσκλα

που τοποθετούν

προσεκτικά

στα χείλια

κι ένα άσπρο

άλογο

που είναι

ένα δέντρο

κοντά στη θάλασσα

κι ένα κόκκινο

άλογο

σαν

σημαία

και τρέχω

πάνω στα νερά

-ακούραστα-

με το λυρικό

ποδήλατο

με την περικεφαλαία

της αγάπης

κι όταν φτάσω

στο τελευταίο

σκαλί

της σκοτεινής

αυτής σκάλας

κι ανοίξω

την πόρτα

του δωματίου

τότες μόνε αντιλαμβάνομαι

πως το δωμάτιο

ήταν

-είναι-

ένας μεγάλος κήπος

γιομάτος μουσική

και

ζωγραφιές

-ένα δωμάτιο

γεμάτο σεντόνια

ριχμένα

μέσα στον κήπο-

σεντόνια

π' άλλα ανεμίζανε

σα σημαίες

κι ωσάν

υελοπίνακες

κι άλλα ήτανε

ριχμένα κάτω

σαν καθρέφτες

κι άλλα

μιλούσαν

λέξεις άναρθρες

σαν καπνοδόχες

κι άλλα στρωμένα

σε κρεβάτια

σαν κομήτες

άλλα έμοιαζαν

κανάτια

άλλα ήτανε

σαν προβοσκίδες

κι άλλα

έντυναν

με δροσιά

και τραγικές κραυγές

γυναίκες ολόγυμνες

κι ωραίες

έτσι

που πρέπει

-ίσως ναν κι ανάγκη απόλυτη-

να παραβάλω

την όλη

κατάσταση

μ' ένα γυαλί

που όταν

βάζεις

το μάτι

βλέπεις

ένα βαθύ

πηγάδι

και στο

βάθος

ένα

πουλί