1919

Δεν έχει πλάκα όταν ένας Άγγλος σου μαθαίνει ένα ελληνικό τραγούδι του 1919;

~Αν μ αγαπάς κι είν όνειρο, ποτέ να μην ξυπνήσω,
μες τη γλυκιά τη χαραυγή θέε μου ας ξεψυχίσω.~

Είσαι γαμάτος. Ή μήπως εγώ είμαι;

αληθινός διάλογος 

-Μου αρέσουν τα άτομα που σκέφτονται έτσι λίγο πιο περίπλοκα. Πιο επιλεκτικά. Κάνουν δοκιμές.
-Με κοροϊδεύεις;
-Καθόλου. Ίσα ίσα κι εγώ είμαι έτσι σε πολλά πράγματα.
-Α δηλαδή μου κάνεις κοπλιμέντο για να θαυμάσεις τελικά τον εαυτό σου.

Καταλάβατε; Όταν βρίσκουμε κάτι κοινό σε κάποιον και χαιρόμαστε και τον συμπαθούμε ένα κλικ περισσότερο τελικά απλά συμπαθούμε τον εαυτό μας για το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό. Ασυναίσθητα προφανώς.

Αυτή ήταν η πρώτη μου φιλοσοφία. 12/10/13 ώρα 00:53

Μια μέρα στο ΙΚΑ

ίσον μια αιωνιότητα.



* Πήγα 9:20. Είχα το νούμερο 151 ενώ εξυπηρετούσαν το νούμερο 64. Τελικά έφυγα 13:00.

* Άντρες έρχονταν ξυρισμένοι και φεύγανε με μούσια.

* Κόντεψα να τερματίσω στο κινητό ατέρμονο παιχνίδι. Τελικά τέλειωσε η μπαταρία.

* Στο τέλος η δουλειά μου έγινε. Ειδάλλως θα μαθαίνατε ξανά νέα μου από τις ειδήσεις.

Απλά πράγματα που δεν κάνουν οι Έλληνες

• Δεν κάθονται από τη μία πλευρά μόνο στις κυλιόμενες.
• Δεν κάθονται από τη μέσα πλευρά των θέσεων στο λεωφορείο.
• Δεν αφήνουν τον κόσμο να βγει από τα μμμ πριν μπουν.
• Δεν σταματάνε πριν τη διάβαση όταν οδηγούν.
• Δεν περνάνε από τη διάβαση όταν είναι πεζοί.
• Δεν μαζεύουν τις ακαθαρσίες του σκύλου τους.
• Δεν κάνουν άκρη στους ποδηλατόδρομους.
• Δεν τους νοιάζει αν απαγορεύεται το κάπνισμα.

Με ένα δεν σέβονται το καλύπτουμε όλο.

Διασκέδαση (δεύτερο μέρος)

Κάτι άλλο που έχω παρατηρήσει είναι ότι πολλοί νέοι δεν διασκεδάζουν όταν πάνε "εκεί που πας για να διασκεδάσεις". Προσπαθούν όμως. Το εκβιάζουν. Πηγαίνουν στα clubs φορώντας τα καλά τους ρούχα (τα ρούχα φοράνε αυτούς πιο συχνά) και κάθονται. Κάποιοι δεν χορεύουν γιατί δεν τους βγαίνει, κάποιοι γιατί ντρέπονται και κάποιοι απλά προσποιούνται ότι χορεύουν. Τους πρώτους τους καταλαβαίνω. Στον καθένα βγαίνει ο χορός από μέσα του με άλλον τρόπο. Σε εμένα για παράδειγμα βγαίνει με αυτό και με αυτό. Το να χορέψω με την Rihanna ή όποια άλλη θεωρείται χορευτική δεν θα βγει από μέσα μου. Θα είναι προσποιητό όπως είναι προσποιητό όταν αυτή που ακούει Rihanna κάνει headbanging σε ένα metal κομμάτι. Κάτι τέτοιο δεν θέλω να το κάνω εγώ. Αυτούς που προσποιούνται τους λυπάμαι. Γι' αυτούς που ντρέπονται στεναχωριέμαι.
Το θέμα είναι γιατί πηγαίνουν αν δεν τους διασκεδάζει; Μία απάντηση είναι για την παρέα αλλά και με αυτό δεν συμφωνώ απόλυτα. Δεν θα περάσεις καλά οπουδήποτε αν η παρέα είναι καλή. Στο κλαμπ, στον κινηματογράφο, στη συναυλία δεν εξαρτάται το πώς πέρασες από την παρέα γιατί ουσιαστικά δεν μιλάς και πολύ. Είτε θα χορεύεις, είτε θα βλέπεις την ταινία, είτε θα βλέπεις το συγκρότημα και θα τραγουδάς. Με την παρέα θα περάσεις καλά σε ένα σπίτι, σε μία καφετέρια, σε ένα παγκάκι κ.α. Μια δεύτερη απάντηση στο γιατί πηγαίνουν είναι για να γνωρίσουν κάποιον αλλά δεν θα το αναλύσω αυτό.

Άλλο μέρος είναι οι συναυλίες. Εκεί υπάρχουν οι καθιστοί και οι όρθιοι. Στους όρθιους πάλι οι περισσότεροι προσποιούνται. Μπορεί να διασκεδάζουν ακουστικά αλλά δεν διασκεδάζουν στα αλήθεια με ένα ψεύτικο χοροπηδητό και ένα παλαμάκι. Το κάνουν απλά επειδή το κάνουν και οι υπόλοιποι. Δεν πάνε όμως στους καθιστούς. Στην επόμενη συναυλία θα είναι πάλι στους όρθιους και μπορεί και να παραπονεθούν για κάποιον που χτυπιέται έντονα. Εδώ βέβαια υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που παίζουν ρόλο. Η τιμή του εισιτηρίου που δεν είναι παντού ίδια και το πού θα θέλει η υπόλοιπη παρέα. Αλλά και πάλι γιατί εκβιάζεις τις κινήσεις σου όταν σηκώνεις το χέρι ψηλά; Αν τη νιώθεις τη μουσική με κλειστά τα μάτια και κάτω το κεφάλι απλά κάτσε έτσι και απόλαυσε την. Μη προσπαθείς να διασκεδάσεις με τρόπο που δε σου βγαίνει απλά επειδή βλέπεις ότι άλλοι όντως διασκεδάζουν έτσι. Και φυσικά προς Θεού, μη βγάζεις βίντεο.

Σκεφτόμουν να γράψω περισσότερα, γι' αυτό και έσπασε στα δύο το ποστ αλλά τελικά θα μείνω σε αυτά. Δεν είναι ότι θα απογοητεύσω και κανέναν. Λολ.

Διασκέδαση (ένα ποστ διαφορετικό από τα άλλα)

Το σημερινό ποστ θα είναι διαφορετικό από τα άλλα. Θα ξεπεράσει κατά πολύ τον μέσο όρο των πέντε σειρών. Θα γράψω για πολλά και θα γράψω χωρίς συνοχή γιατί θα το γράφω όπως το σκέφτομαι.

Αυτή πρέπει να είναι η πρώτη φορά που αναφέρω κάτι από τη ζωή μου έτσι συγκεκριμένα. Μπορεί και να το ξανάκανα. Δεν θυμάμαι. Δεν το κάνω γιατί όσο κι αν μου αρέσει να τα λέω και μου φαίνονται ενδιαφέροντα, δεν έχω καμία όρεξη να διαβάζω άλλα μπλογκς τέτοιου χαρακτήρα (πλην αυτού) και πιστεύω το ίδιο θα ισχύει και για τους άλλους αν και εδώ που τα λέμε υπάρχουν πολλά τέτοια μπλογκς με 700 μέλη και 200 σχόλια ανά ποστ.

Τις προάλλες λοιπόν μέσω δύο ατόμων που έχω συχνές επαφές, βγήκα για καφέ με κάποια παιδιά για πρώτη φορά. Τους ήξερα όλους από το λύκειο αλλά τίποτα παραπάνω. Για κάποιους δεν ήξερα και το όνομά τους. Γενικά όμως δεν είμαι άτομο που συγκρατεί ονόματα. Από την άλλη θυμάμαι πρόσωπα όπως είπα και εδώ.

Αυτό που παρατήρησα είναι το πόσο εκτός ήμουν από άποψη κουλτούρας. Το πρώτο πράγμα που έκαναν μόλις ήρθαν, ήταν να συνδεθούν στο WiFi. Τον κωδικό τον ήξεραν ήδη! Ειδικά ένα άτομο, η Α., πέρασε όλη τη βραδιά, σοβαρά όλη τη βραδιά χωρίς να υπερβάλλω, με το κινητό στο χέρι. Το πιο τραγικό στην όλη εικόνα ήταν το πόσο κοντά το είχε στο πρόσωπο της. Σε ένα σημείο μόνο, στο τέλος, το άφησε κι εγώ τρόμαξα, λέω χάλασε; τέλειωσε η μπαταρία; τι έγινε; και πριν προλάβω να καταλάβω το ξαναέπιασε. Μάλιστα ακόμη και όταν φύγαμε και περπατούσαμε, ήταν πάλι με το κινητό ακόμη και χωρίς WiFi. Δηλαδή αυτό το κορίτσι είπε ότι θα βγει έξω για καφέ, ντύθηκε στολίστηκε (γιατί όντως ντύθηκε και στολίστηκε) για να κάθεται τελικά σε ένα σκαμπό χαζεύοντας στο facebook. Πάλι καλά που δεν είπε στο τέλος κανένα "Χάρηκα που τα είπαμε. Πότε θα ξαναβγούμε;". Φαντάζομαι να μιλάει με κάποιον στο τσατ για ώρα, να της λέει "Τι κάνεις τώρα;" και αυτή να απαντάει ότι έχει βγει έξω για καφέ.

Ένα άλλο θέμα της βραδιάς ήταν αυτό με το check-in. Θα κάνουμε; Ποιος θα το κάνει; Με ποια σειρά θα μπουν τα ονόματα; Πότε να το κάνουμε για να το δουν περισσότεροι; Τι θα γράψουμε από δίπλα; Πώς θα μαζέψουμε πιο πολλά λάικς; Οκ, προφανώς δεν έγιναν στα αλήθεια αυτές οι ερωτήσεις εκτός από τις δύο πρώτες. Αλλά ακόμα και αυτές μου αρκούν. Γιατί να κάνει κάποιος τσεκ ιν επειδή βγήκε για καφέ; Ποιος ο λόγος; Έχει την ανάγκη να δείξει ότι περνάει ωραία; (ακόμα κι αν πέρασε τελικά όλη την ώρα με το κινητό) Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλον λόγο αλλά ούτε πιστεύω ότι γίνεται γι' αυτό. Τι είναι; Μόδα; Μάλλον. Τελικά έγινε το τσεκ ιν αλλά χωρίς εμένα μέσα γιατί δεν τους έχω φίλους στο φέισμπουκ. :) Εδώ να αναφέρω ότι παλιότερα είχα κάνει αυτό το πολλ αλλά μάλλον ήταν συγκεκριμένο το δείγμα ανθρώπων που ψήφισε.

Και πάμε στις φωτογραφίες. Μου αρέσουν πολύ οι φωτογραφίες. Οι φυσικές φωτογραφίες. Όταν δεν ξέρεις ότι σε βγάζουν. Με χαμόγελο από γέλιο και όχι με χαμόγελο στημένο. Αυτές που δείχνουν πώς περνάς στα αλήθεια και όταν τις κοιτάς σε κάνουν να θυμάσαι τις στιγμές. Καταλαβαίνω και τις άλλες βέβαια. Μπορεί να έχεις ανασφάλειες και να θέλεις να βγεις όμορφη (μάλλον πλαστική), μπορεί να θέλεις να την κορνιζώσεις (πάλι θα προτιμούσα μια φυσική εγώ), μπορεί άλλος λόγος. Δεν ξέρω. Την Τρίτη όμως άκουσα την παρακάτω πρόταση κατά λέξη. "Να βγάλουμε και φωτογραφίες να τις ανεβάσουμε στο Facebook". Όχι να βγούμε φωτογραφίες για να σε έχω να σε βλέπω και μετά ίσως βάλω καμιά ως φώτο προφίλ ή ως εξώφυλλο. Να βγούμε φωτογραφίες για να μαζέψουμε likes και να δείξουμε ότι διασκεδάζουμε (μάλλον, πάλι δεν ξέρω). Τελικά βγήκαν και οι φωτογραφίες, με εμένα πάλι εκτός, και ανέβηκαν και επί τόπου. Ακολούθησε ένα σκηνικό που από τη μία με ξενέρωνε και από την άλλη με διασκέδαζε. Είχαν όλοι τα κινητά τους και ήταν στο φεισμπουκ για να δουν τα σχόλια και τα likes. Ήταν δίπλα στο ίδιο τραπέζι και μιλούσαν μέσω φέισμπουκ.

Και αυτή ήταν η βραδιά. Βγήκαν έξω, μίλησαν στο φέισμπουκ με άλλα άτομα που ήταν σπίτια τους ή ποιος ξέρει; μπορεί να ήταν κι αυτοί για καφέ, μίλησαν λίγο μεταξύ τους, βγάλανε φωτογραφίες και τις ανέβασαν στο φέισμπουκ (Υay!) μέχρι που γύρισαν σπίτια τους. Αυτή ήταν η διασκέδαση τους γιατί όντως διασκέδασαν. Φαινόταν. Ίσως μόνο η Α. να μην κατάλαβε και πολλά αλλά οκ. Κι εγώ παρότι δεν ταίριαζα, αν εξαιρέσουμε ένα σημείο πέρασα πολύ καλά. Αφενός γιατί ήμουν με ένα άτομο που υπερλατρεύω και ένα που περνάω καλά και αφετέρου για όλα αυτά που σκεφτόμουν από μέσα μου καθώς έβλεπα τους υπόλοιπους.

Έτσι θα 'πρεπε να 'ναι παντού.

Φεύγουμε τελείως από προχθές αλλά μένουμε στο θέμα διασκέδαση. Ή να το γράψω στο επόμενο ποστ. Έτσι θα κάνω.

Ελένη

Σου αρέσουν οι Portishead;

Seven Months

ε, τότε γιατί δεν ακούς και τους Sequence Theory Project;

Civilization Collapse

Κατέβασες και τα δύο τους άλμπουμ στην τιμή που εσύ όρισες (από 0 μέχρι όσο θέλεις) από το πάνω λινκ και έχεις ερωτευτεί την αισθητική της μπάντας στο Κύτταρα και το πιάνο στο τέλος του Dream on a Bike; Τραγουδάς το Angel's Lullaby σε τρεις γλώσσες και κουνιέσαι στον ρυθμό του Choco Choco; Ακόμα έχεις στα αυτιά σου τα εφέ του Toyland και η φωνή της Μελεντίνης στο Silence και στο It's Time έχει κολλήσει στο κεφάλι σου; 

ε, τότε γιατί δεν ακούς και το προσωπικό της άλμπουμ;

AiRa (The Clown Girl)

Με τα στάνταρ που είχες και με αυτά που πιστεύεις ότι μπορεί να προσφέρει, στην αρχή το θεώρησες αδύναμο στις φωνητικές μελωδίες αλλά τελικά μαγεύτηκες απ' την όλη ατμόσφαιρα από βιολί, φαγκότο και theremin; Φυσικά λάτρεψες το παιχνιδιάρισμα στο Cynical Circus, το καμπαρέ The Desert Inside και το στοιχειωτικό The Question;

ε, τότε γιατί δεν ακούς και τις CocoRosie;

 

Child Bride

Δεν μπορείς να αρχίσεις την μέρα σου χωρίς να ακούσεις το πιανάκι στο The Moon asked the Crow; Ακούς στον ύπνο σου τα Harmless Monster και After the Afterlife; Άκουσες αμέτρητες φορές σερί το Beautiful Boyz στην εκτέλεση με τον Antony Hegarty την πρώτη φορά που το έμαθες;

ε, τότε γιατί δεν ακούς και Antony and the Johnsons;

 

Man is the Baby

Σε σήκωσε από την καρέκλα με την δύναμη της φωνής του στο Hitler in My Heart και στο Twilight; Σε έκανε λιώμα όταν σπάραζε σαν πληγωμένο λιοντάρι στο Hope There's Someone και στο Her Eyes Are Underneath The Ground; Τραγουδάς στον δρόμο τα Daylight and the Sun και River of Sorrow;

ε, μη πάμε και στην Chelsea Wolfe γιατί δεν θα τελειώσει ποτέ η διαδρομή που λέγαμε.

Ανασφάλειες (ξανά)

Πάντως θα ήταν πολύ πιο ωραία αν έβλεπες τον εαυτό σου μέσα από τα μάτια της γιαγιάς σου.

Ανασφάλειες

Σε ξέρω από το Facebook

Βλέπω πρόσωπα στον δρόμο που κάτι μου θυμίζουν. Προσπαθώ να θυμηθώ από που τους ξέρω και καταλήγω ότι τους ξέρω από το Facebook. Δεν τους έχω μιλήσει ποτέ, δεν τους έχω φίλους, απλά έχω δει το πρόσωπό τους στο timeline μου σε φωτογραφίες φίλων μου. Κι όλα αυτά εγώ που έχω στο facebook 13 φίλους και δεν κάθομαι να κοιτάω ξένα προφίλ. Σκεφτείτε άλλους που έχουν πάνω από 500 φίλους, κοιτάνε κάθε φωτογραφία, κάνουν στόκινγκ σε κάθε γκόμενα κλπ.

Big Emotions

Ένα πολύ καλό παράδειγμα για το από πάνω, είναι οι παρακάτω στίχοι.

And now, though you’re not here, I can still feel your hand

And now, though you’re not here, I can still smell your hair

And now, though you’re not here, I can see your eyes

And now, though you’re not here, I can taste the spit

That shines on your lips that you were licking

The first time we kissed

All this thinking

I can’t shut off…my head..

And now, and now, I thin 

k about the insects

And now, I think about the worms

And now, and now, I think about the dirt

And now, I think about the hurt

That you never showed

On the outside

Screamed what controls the pain in the night skies

And I can’t shut off my head…

And now, can not hear, frightened of the sunset

It’s a silent explosion, happening at the end of the world

Everything pulls itself toward the end

And every cloud makes the shape and resembles your face

Oh, I see your face

Don’t need to remember

I can always see your face

Now I surrender

Cause I can’t shut off…my head…

And now, when I look up at the stars

I don’t really see the stars

All I see is the dark

And now I see how everything turns dark

And the light only lasts for a little while

And we’re all light that’s going somewhere

I can still see the light that shines through your hair

Cause I can’t shut off…my head…

And now, that you’re not here, I keep seeing a ghost

Everyone, I see, disappears

Everywhere, I go, I see your ghost

Everywhere I see your face in the crowd

The things we can’t see

We just keep looking (laugh)

The things have died

Somehow just keep living

Cause I can’t shut off….my head…

And now, there’s a soundless sound

And now, there’s a humless hum

And now, there’s an electric raindrop

That fills up this little paper cup

That flows on from now…until forever

Searching for why there’s a God and Heaven

Cause I can’t shut off…my head…

And now, that you’re not here, the seconds are forever

And now, a minute is not a minute

And now, an hour is not an hour

And now, my power has no power

Cause time just destroys, and bells keep ringing

The leaves from the trees

Keep falling and spinning

And I can’t shut off…my head…

And now there’s a wave and shadows moving

And sometimes the sun imitates the moon

The waves, the waves of the dark move in the afternoon

Evening sky overcomes you

So fixed to the dawn

A new day is breaking

And I shut my eyes

The moons is waiting

Cause I can’t shut off…my head…

The Flaming Lips - 7 Skies H3 

Άλλο ένα ουσιώδες ποστ

Πάντα κοιμάμαι μπρούμυτα και συνήθως έχω το ένα χέρι κάτω από το μαξιλάρι. Υπάρχουν κάποιες μέρες όμως που απλά δεν μπορείς να κοιμηθείς. Δεν σε πιάνει ύπνος με τίποτα.

και αρχίζεις να προσπαθείς όλες τις πιθανές και απίθανες στάσεις και θέσεις μέχρι να σε πάρει ο ύπνος.

Αλλά φυσικά πάλι δεν καταφέρνεις κάτι, γι' αυτό εγώ λέω πάντα στον εαυτό μου εκείνες τις ώρες: "Ποιον κοροϊδεύεις ρε Γιώτα; Αφού δεν πρόκειται να σε πάρει ο ύπνος ανάσκελα. Μόνο μπρούμυτα κοιμάσαι και μάλιστα η αρχή του ύπνου γίνεται πάντα από την αριστερή πλευρά." και έτσι λύνεται το πρόβλημα αϋπνίας.

Χθες βέβαια κάτι τέτοιο δεν συνέβη καθώς έπεσα για ύπνο στις τρεις και τελικά κοιμήθηκα στις εφτά.

Vania Zouravliov

Στοιχειωτικά αν μη τι άλλο και σε σχετικά μεγάλες αναλύσεις για να τα θαυμάσετε.

Αφιέρωμα: Κρουστά

Στο σημερινό ποστ έχουμε επιβλητικά τύμπανα, έχουμε bongos για τον ρυθμό, έχουμε ντραμς για headbanging, έχουμε και ντέφι και κάποια ακόμη κρουστά έτσι για ποικιλία.

Επίσης στα:

The Mars Volta - Day of the Baphomets (στο 9:48)

The Mars Volta - Discography

Tool - Vicarious

Tool - Discography
The Raconteurs - Consoler of The Lonely
The Raconteurs - Discography

Red Hot Chili Peppers - Hump De Bump

Pain of Salvation - Martius Nauticus II (στο τέλος)

At the Drive-In - Chanbara

Anywere - Infrared Moses

Gazpacho - Hell Freezes Over IV

Gazpacho - Hell Freezes Over I

Grayceon - The End of Days

Om - Haqq al-Yaqin

Porcupine Tree - Blackest Eyes
Rodrigo Y Gabriela and C.U.B.A. - Diablo Rojo

The Rolling Stones - Sympathy for the Devil

The White Stripes - Hello Operator

Jet - Are You Gonna Be My Girl?

Αφιέρωμα: Μπάντζο

Το μπάντζο το έχω συνδυάσει στο μυαλό μου με καουμπόηδες, με κοκκινοτρίχιδες και με yodeling. Είναι ένα όργανο που μπορεί να κάνει παρέα με τη νοσταλγία αλλά πιο συχνά είναι εκεί για να σου φτιάξει τη διάθεση.

Επίσης στα:

Modest Mouse - Bukowski
Tom Waits - Chocolate Jesus
Crippled Black Phoenix - (What?)
Hexvessel - Death Knell Tolls
Porcupine Tree - Trains
Led Zeppelin - Gallows Pole
Violent Femmes - Country Death Song

The Raconteurs - Top Yourself
Grizzly Bear - Reprise
The Builders and the Butchers - Golden And Green
Mark Lanegan- Constant Waiting
Digger Barnes-The Real Way

Desert Grave - Dog Fashion Disco
Steve Von Till - This River
O'Death - Bugs

Mastodon - Divinations

Ανασφάλειες

Sarah: „What’s the matter, honey?“
Claire: „I just got rejected for my grant.“
Sarah: „Those dicks. Let me see that. Oh, well, there will be another one.“
Claire: „Shit.“
Sarah: „Maybe you’re not an artist.“
Claire: „Why would you say that?“
Sarah: „Did it hurt your feelings when I said it?“
Claire: „Yeah. “
Sarah: „Maybe I’m right. Maybe if you were an artist, you’d have laughed when I said that. Like if you told me I was purple I would laugh because I know I’m not purple. But when I said you weren’t an artist, you felt bad, maybe there’s a grain of truth in it.“
Claire: „You were the one who took me by me shoulders and looked me in my eyes and told me that I was an artist.“
Sarah: „Maybe you were. Maybe you are. Maybe you aren’t. I don’t know. … No one else can tell anyone what to do, least of all me.“

Απορία

Σήμερα μου γεννήθηκε η εξής απορία. Πώς γίνεται οι φασίστες να έχουν σαν κύριο λόγο για το μίσος στους Τούρκους το ότι μας έσφαξαν πριν κάποια χρόνια και παρ' όλα αυτά να πηγαίνουν τους Γερμανούς που έκαναν το ίδιο και πιο πρόσφατα. Αν κάποιος φασίστας διαβάζει το μπλογκ μου να μου λύσει την απορία να σταματήσει να το διαβάζει.

Έτσι κι αλλιώς την απορία μου την έλυσε ένας φίλος: Οι φασίστες είναι πανηλίθιοι.

I'll follow you to the ends of the Earth!

I'll follow you to the ends of the Earth! Photographer's amazing pictures of girlfriend leading him by the hand around the globe

Some men aren't keen on letting their partners take the lead.

But not Russian photographer Murad Osmann.

While some of his peers hate the thought of just being led around the shops, he was quite happy to let his girlfriend guide him around the world.

Scroll down for video

Wherever I may roam: Russian photographer Murad Osmann has documented his travels as he is guided around the world by his girlfriend

Travel guide: Each image shows Murad's extended hand holding onto his partner's in front of him as she leads him to some of the globe's most exotic locations

Hat's a nice shot: The pair have travelled from Moscow to Hong Kong and Singapore to Bali

Hand-in hand in front of the clock's hands: Murad is led past the iconic sights of the Houses of Parliament and Big Ben in London

He has documented his travels by taking pictures from his point of view as he is led to the four corners of the globe by his stunning other half, Nataly Zakharova.

From the gondolas of Venice to the jungles to the Far East, each image shows his extended hand holding onto his partner's in front of him.

More...

• Go to work on an egg! How photographer fools your eyes with miniature models
• How a little bit of camera trickery turned an average eel into an Internet sea monster

With her back turned away from the camera, we never see her face as she guides the viewer to some of the globe's most exotic and iconic landscapes.

But she is seen in a variety of outfits from hoodies to dresses and bikinis to barely anything at all.

This way, darling: Murad is led down an avenue lined with statues of Buddhist monk on their leg of the Far East

Guide me o thou sexy diva: Murad's girlfriend sports a back-to-front Venetian mask and not much else as she guides him through the back streets of a town

You're love keeps lifting me higher: Preparing for a romantic hot-air balloon flight. The pair started their travels in October 2011

Water way to live: The couple travel through Venice on a gondola. Every shot shows his outstretched hand clasping hers

Cultural exchange: The pair pose with actors dressed as cold war soldiers outside the Brandenburg Gate in Berlin, Germany

There are also more down-to-earth shots, such as visiting a bowling alley and riding an escalator, as he keeps a visual record of all his adventures with his loved one.

Murad, an executive producer for the film company Hype Productions, started his journey in Barcelona in October 2011.

He has since travelled to dozens of locations from Moscow to Hong Kong and Singapore to Bali.

Bright lights of the city: Some men aren't keen on letting their partners take the lead, but not Murad

The couple stand in front of a rainforest scene. Murad works as an executive producer for film company Hype Productions

Love on an escalator: There are also more down-to-earth shots like as Murad documents every element of their adventures

Popular pictures: Murad has posted his photographs on his Instagram page, which has nearly 25,000 followers

Murad said Nataly, a journalist from Moscow, was the inspiration behind his unusual collection.

He told MailOnline: 'The first photo happened in Barcelona while we were on vacation. 

'Nataly was a bit annoyed that I was always taking pictures of everything, so she grabbed my hand and tried to pull me forward. 

'That said it didn't stop me from doing photos while she was pulling me. So that's how it all started.'

Murad graduated as a civil engineer from Imperial College London, but later decided to pursue a career centred around his passion of photography and started his own production company.

Bride of Frankenstein: Murad's girlfriend is 'attacked' by a human statue on the their global travels

Cartoon capers: The pair outside Disneyland. Murad's girlfriend always has her back to the camera so you never see her face

At the bowling alley: Not all their travels involved exotic locations

Closer to home: The couple visit the famous Red Square in Moscow in their homeland of Russia

He said: 'It might seem that I have a lot free time, but actually we travel mostly for three to four days abroad due to me being always busy at work.

'The photos were initially taken by iPhone and corrected in camera+ app. Now I am using any photo equipment that I will have at the time and I try to do less retouching as before.'

He has posted dozens of his photographs on his Instagram page, which has nearly 25,000 followers.

One poster summed it up by saying: 'You are winning at life.'

Stunning view: Nataly gave Murad the inspriation for his usual way of picturing his travels when she got annoyed that he was always taking pictures and grabbed his hand

In the swing: This is the first picture in the collection where their hands are not touching

And here they are....

In love: Murad and his girlfriend have shared some of their most amazing moments together

 VIDEO  Girlfriend in the pictures is Russian journalist Natalia Zakharova 

Girlfriend Natalia Zakharova pictures here

πηγή

Ναπολέων

Όταν ο Ναπολέων πέθανε, οι γιατροί έκοψαν το πέος του. Το έβαλαν σε ένα βάζο και το έδωσαν στον  ιερέα του. Μη με ρωτήσετε γιατί. Τα χρόνια πέρασαν με το πέος συνεχώς να αλλάζει χέρια με την τιμή του συνεχώς να αυξάνεται. Φτάσαμε στο σήμερα και τουλάχιστον τρεις άνθρωποι ισχυρίζονται ότι έχουν το πέος του Ναπολέοντα. Βέβαια δεν είναι σημαντικό το ποιος έχει το αληθινό. Το μεγάλο ερώτημα είναι σε ποιους ανήκαν τα άλλα πέη. 

Στις ταινίες

πάντα όταν αναφέρονται σε ένα θέμα που έχει να κάνει με την θρησκεία, κάποια στιγμή κάποιος θα πετάξει, με εκδικητικό πιο συχνά τρόπο, μια φράση από τη βίβλο και μάλιστα θα πει και ποιος το είπε, ποιανού επιστολή είναι κλπ. λες και την έχει αποστηθίσει όλη άσχετα με το πόσο κοντά είναι στον Θεό. Εγώ οι μόνες ατάκες που μπορώ να πω έτσι εύκολα είναι από το Κωνσταντίνου και Ελένης.

Αφιέρωμα: Πιάνο

Σε γαληνεύει, σε μελαγχολεί, σε κάνει να ερωτεύεσαι. Το πιάνο ενώνει κόσμο αλλά σου κρατάει και συντροφιά όταν δεν θέλεις κανέναν.

Επίσης στα:

Muse - New Born
Ancestors - The Last Return

Matt Elliott - If Anyone Tells Me "It's Better to Have Loved and Lost Than to Never Have Loved at All" I Will Stab Them in the Face
Opeth - Heritage
Pain of Salvation - Pluvius Aestivus
Hugh Laurie - St. James Infirmary
Steven Wilson - Belle de jour
Parov Stelar - Requiem for Annie
Gazpacho - She's Awake
My Own Private Alaska - Die For Me (If I Say Please)
Cocorosie - The Moon Asked the Crow
Agalloch - Odal
Agnes Obel - Riverside
Mamiffer - Black Running Water
Mary and The Boy - Wrinkled old lady
seQueNce tHeOry pRojeCt - DreAm oN a biKe
Radiohead - Last Flowers
The Raconteurs - You Don't Understand Me
Yann Tiersen & Shannon Wright - No mercy for she

Oz

Μπορείς να αποδράσεις από το Οζ

You can escape from Oz

με πονηρούς τρόπους

in subtle ways

Ηρωίνη, αλκοόλ...

Heroin, alcohol...

Μπορείς να γεμίσεις το κεφάλι σου

You shellac your brain

με χημικά και είναι σχεδόν το ίδιο καλό

with chemicals and it's almost as good

όπως το να ήσουν ελεύθερος

as being free

Το πρόβλημα είναι,

Problem is, 

ότι κάνεις πολλά ναρκωτικά

you do too many drugs

και γίνεσαι κρατούμενος

and you become a prisoner

διαφορετικού είδους

of a different sort

Και είναι ακόμα πιο δύσκολο

And it's even harder to escape

να αποδράσεις από το κενό που ακολουθεί

the emptiness that follows

_________________________________________________________________

Too many prisons

Πολλές φυλακές

And not enough schools

και λιγοστά σχολεία

Too many weapons

Πολλά όπλα

And not enough tools

και λιγοστά εργαλεία

Not enough teachers

Λιγοστοί καθηγητές

Too many fools

πολλοί ανόητοι

But me...

Αλλά εγώ...

l'm from where fights is born

Είμαι από εκεί που γεννήθηκε ο αγώνας

l'm from where nights is dawned

Από εκεί που οι νύχτες ξημέρωσαν

l'm from the ingredients

Είμαι φτιαγμένος από τα υλικά

Spit from the sun

που έφτυσε ο ήλιος

l formed an allegiance with the number one

Έκανα συμμαχία με το νούμερο ένα

The letter A

Το γράμμα Άλφα

The beginning of the day

Το ξεκίνημα της ημέρας

The way, the wisdom

Τον τρόπο, τη σοφία

The wish, the will

Την ευχή, τη θέληση

The river, the tree, 

Το ποτάμι, το δέντρο

The try, the trek 

Την προσπάθεια, το ταξίδι

The rub of the neck

Το τρίψιμο του λαιμού

The ball of the foot

Τη μπάλα του ποδιού

The back of the thigh

Το πίσω μέρος του μηρού

The glimmer of their eye

Το αμυδρό φως των ματιών τους

I have taken on the likeness of love

Έχω πάρει την μορφή της αγάπης

The harbour of hate

Το λιμάνι του μίσους

The hell of here

Την κόλαση του εδώ

And the wonder of the where after

Και την απορία του μετά

l've discerned the disaster

Έχω διακρίνει την καταστροφή

And drank Dom Perignon

Και έχω πιει Ντομ Περινιόν

And Armageddon

Και Αρμαγεδδών

l have drank the sacred ambrosia

Έχω πιει την Ιερή Αμβροσία

Housed in the chalice

Που κατοικεί στο Άγιο Δισκοπότηρο

Of the rebellious cherubim

Από τον ανυπότακτο Χερούβ

Disguised as quarter juices

Μεταμφιεσμένη σε μικρό μπουκαλάκι χυμού

l have died toothless

Έχω πεθάνει φαφούτης

And been reborn 144,000 times

Και έχω αναγεννηθεί 144.000 φορές

l've got 144,000 rhymes

Έχω 144.000 ρίμες

For every brain cell

Για κάθε κύτταρο του εγκεφάλου

But l waste away in a cell...

Αλλά τα έχασα σε ένα κελί...

Τα Αντικλείδια

Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.

Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν

τίποτα και προσπερνούνε. Όμως μερικοί

κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι

και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν.

Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς

δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το κλειδί.

Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει. Ακόμη

και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια

γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν.

Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν.

Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ

για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος.

Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν

από τότε που υπάρχει ο κόσμος

είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια

για ν' ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.

Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.

Γιώργης Παυλόπουλος