~Η εικοσάδα και τα κείμενα είναι από τον @naumaxos~
Το 99% των σημερινών indie/alternative συγκροτημάτων πάσχουν από την πολύ σοβαρή ασθένεια που λέγεται “κακός τραγουδιστής”. Οι Foals εν προκειμένω πάσχουν από τη χειρότερη μορφή αυτής της ασθένειας: “κακός τραγουδιστής με ελληνική προφορά στα αγγλικά του” ή για να είμαι πιο ακριβής “κακός τραγουδιστής που κάνει overcompensate στην αγγλική προφορά του για να καλύψει την ελληνική καταγωγή του” (από τη χρήση του overcompensate στην προηγούμενη πρόταση νομίζω ότι γίνεται κατανοητό σε όλους ότι έχω την απαιτούμενη γνώση ώστε να κάνω μια τέτοια κρίση) . Το καλό είναι ότι σε αυτό τον δίσκο τα φωνητικά έχουν πάει ελαφρώς πιο πίσω, τόσο ώστε να ακούγονται καθαρά αλλά την ίδια στιγμή να μη γίνονται ενοχλητικά σε τύπους με περίεργα κολλήματα όπως εγώ (αν και δεν είμαι απόλυτος, μπορώ να δεχτώ την κακή ελληνοαγγλική προφορά σε τραγούδια όπως αυτό πχ.
Από την άλλη, δεν μπορείς να αρνηθείς ότι πάνω από τα μισά από τα 10 τραγούδια του What Went Down είναι εν δυνάμει χιτάκια, το οποίο στη σημερινή εποχή του “χρειαζόμαστε 1-2 καλά κομμάτια, θα τα βάλουμε πρώτα και μετά δεν έχει σημασία, ας έχει και εκείνο το δίλεπτο που είχαμε ηχογραφήσει κατά λάθος όταν μου είχε πέσει η κιθάρα από τα χέρια και δεν μπορούσα να τη σηκώσω, θυμάσαι γέλιο που είχαμε ρίξει, πωω, τι είχαμε πιει εκείνη τη μέρα ρε μαλάκα” είναι πιο σπάνιο και από ενδεκάδα του Παναθηναϊκού χωρίς τον Πράνιτς. Το παραπάνω ισχύει σε τέτοιο βαθμό που πέρασα πάρα πολύ ώρα (συγκριτικά με όση πέρασα γράφοντας το υπόλοιπο κείμενο ή τα προηγούμενα) προσπαθώντας να αποφασίσω ποιο εκ των Give It All ή Lonely Hunter να ποστάρω αλλά τελικά έκανα ό,τι θα έκανε κάποιος που δεν μπορεί να αποφασίσει ανάμεσα σε 2 επιλογές:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το blog του Simigdaleniou είναι τέλειο.