~Η εικοσάδα και τα κείμενα είναι από τον @naumaxos~
Φαντάζομαι ότι το 2015 είναι μια χρονιά προόδου για τις γυναίκες (φαντάζομαι γιατί παρά το τι μπορεί να δείχνει προς τα έξω ο θηλυπρεπής μου σωματότυπος, δεν έχω ιδέα τι μπορεί να περνάει μια γυναίκα στην καθημερινή της ζωή οπότε μπορώ μόνο εικασίες να κάνω) με βήματα μπροστά σε θέματα ισότητας, προβολής κ.ο.κ. (εκτός βέβαια αν λάβουμε υπόψη το ελληνικό τουίτερ).
Σε αυτό το κλίμα λοιπόν (το οποίο μπορεί είτε να είναι μια εύστοχη κοινωνική παρατήρηση από τη μεριά μου είτε ένα επιχείρημα που εφηύρα απλά για να ξεκινήσω το κείμενο) βρίσκουν περισσότερο πρόσφορο έδαφος δίσκοι σαν αυτόν, με πρωταγωνίστρια την Emma Ruth Rundle που παίζει κιθάρα και στους prog-rock γίγαντες Red Sparowes, να κινούνται σε πιο απλές φόρμες με τραγούδια “κανονικής” διάρκειας, σε ύφος κάπου ανάμεσα στους προαναφερθέντες και το περσινό, σχεδόν ακουστικό, προσωπικό άλμπουμ της, Some Heavy Ocean (ενδεικτικό τραγούδι το Shadows of My Name), το οποίο μην πείτε στον 16χρονο εαυτό μου ότι το άκουσα και μου άρεσε γιατί πιθανότατα θα ανακαλύψει το ταξίδι στο χωροχρόνο και θα εμφανιστεί να με δολοφονήσει μέσα από ένα σύννεφο καπνού από καμένα Metal Hammer.
Μόνη ένσταση για το δίσκο είναι η λίγο περίεργη παραγωγή που θα την ήθελα λίγο πιο καθαρή (από τις λίγες δισκοκριτικές που έχω διαβάσει στη ζωή μου έχω μάθει ότι πάντα πρέπει να λες κάτι για την παραγωγή, είναι κάτι σαν την ψυχολογία ή το πάθος στο ποδόσφαιρο).
Σε αυτό το κλίμα λοιπόν (το οποίο μπορεί είτε να είναι μια εύστοχη κοινωνική παρατήρηση από τη μεριά μου είτε ένα επιχείρημα που εφηύρα απλά για να ξεκινήσω το κείμενο) βρίσκουν περισσότερο πρόσφορο έδαφος δίσκοι σαν αυτόν, με πρωταγωνίστρια την Emma Ruth Rundle που παίζει κιθάρα και στους prog-rock γίγαντες Red Sparowes, να κινούνται σε πιο απλές φόρμες με τραγούδια “κανονικής” διάρκειας, σε ύφος κάπου ανάμεσα στους προαναφερθέντες και το περσινό, σχεδόν ακουστικό, προσωπικό άλμπουμ της, Some Heavy Ocean (ενδεικτικό τραγούδι το Shadows of My Name), το οποίο μην πείτε στον 16χρονο εαυτό μου ότι το άκουσα και μου άρεσε γιατί πιθανότατα θα ανακαλύψει το ταξίδι στο χωροχρόνο και θα εμφανιστεί να με δολοφονήσει μέσα από ένα σύννεφο καπνού από καμένα Metal Hammer.
Μόνη ένσταση για το δίσκο είναι η λίγο περίεργη παραγωγή που θα την ήθελα λίγο πιο καθαρή (από τις λίγες δισκοκριτικές που έχω διαβάσει στη ζωή μου έχω μάθει ότι πάντα πρέπει να λες κάτι για την παραγωγή, είναι κάτι σαν την ψυχολογία ή το πάθος στο ποδόσφαιρο).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το blog του Simigdaleniou είναι τέλειο.