Το τρίτο άλμπουμ είναι δύσκολο. Συνήθως στο πρώτο έχεις τραγούδια που τα δούλευες και τα έπαιζες λάιβ για πολλά χρόνια ενώ στο δεύτερο μπορείς να τη γλιτώσεις χρησιμοποιώντας και όσα δε χώρεσαν στο πρώτο ή ιδέες που είχαν μείνει στο συρτάρι. Στο τρίτο συνήθως όλα αυτά έχουν στερέψει ή όσα έχουν απομείνει είναι, για να το πω κομψά, προς τη χαμηλή πλευρά της ποιοτικής κλίμακας (κυριολεκτικά δεν είχα ούτε ένα λόγο να το θέσω κομψά) και ειδικά αν έχεις κάνει μια κάποιου είδους επιτυχία, η πίεση να βγάλεις κάτι άμεσα είναι μεγάλη, ειδικά στην εποχή που αν δεν υπενθυμίσεις σε κάποιον την παρουσία σου ανά εξάμηνο πάει και ακούει Beach House για κάποιο λόγο.
Σε αυτό το σημείο βρέθηκε και η Florence πριν το How Big, How Blue, How Beautiful αλλά είχε την τόλμη (και το είδος της επιτυχίας που της επέτρεψε) να κάνει ένα διάλειμμα πριν την ηχογράφηση του τρίτου της δίσκου. Το αποτέλεσμα ήταν να επιστρέψει με το πιο ποπ άλμπουμ της, γεμάτο από αυτή την επική φωνή, και το τραγούδι που με έκανε να αναρωτηθώ “Όντως, ποιος άντρας αγαπάει έτσι;” για πρώτη φορά μετά από εκείνη τη μέρα που είδα τον Παντελίδη με φανελάκι και παντόφλες να τραγουδάει με μια κιθάρα στην κρεβατοκάμαρά του.
Σε αυτό το σημείο βρέθηκε και η Florence πριν το How Big, How Blue, How Beautiful αλλά είχε την τόλμη (και το είδος της επιτυχίας που της επέτρεψε) να κάνει ένα διάλειμμα πριν την ηχογράφηση του τρίτου της δίσκου. Το αποτέλεσμα ήταν να επιστρέψει με το πιο ποπ άλμπουμ της, γεμάτο από αυτή την επική φωνή, και το τραγούδι που με έκανε να αναρωτηθώ “Όντως, ποιος άντρας αγαπάει έτσι;” για πρώτη φορά μετά από εκείνη τη μέρα που είδα τον Παντελίδη με φανελάκι και παντόφλες να τραγουδάει με μια κιθάρα στην κρεβατοκάμαρά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το blog του Simigdaleniou είναι τέλειο.