#2 Mutemath - Vitals

~Η εικοσάδα και τα κείμενα είναι από τον @naumaxos~

Είναι λίγο δύσκολο να είμαι αντικειμενικός με τους Mutemath γιατί τους θεωρώ μέσα στο top-5 αγαπημένων μου συγκροτημάτων, από όταν πέτυχα κάπου το βίντεο κλιπ τους για το Typical (σαν “ένα κουλ βίντεο κλιπ που είναι γυρισμένο με τους τύπους να παίζουν το τραγούδι ανάποδα”) και σίγουρα το top-1 αγαπημένο μου “χαρούμενο” συγκρότημα. Το καλό είναι ότι όπως και στην αθλητική δημοσιογραφία έτσι και στην blogovision δεν υπάρχει καμία απολύτως απαίτηση από κανέναν να είναι αντικειμενικός.

Το Vitals είναι κι αυτό ένα “χαρούμενο” άλμπουμ, με τη διαφορά ότι εκεί που το προηγούμενό τους, Odd Soul, είχε ως βάση τα μπλουζ (1) πριν βάλουν (2) τη δική τους (3) πινελιά από πάνω (4), αυτό είναι βουτηγμένο στα synths από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Τόσο που έχουν παραμερίσει το δυνατότερό τους σημείο, το drumming του Darren King, πιθανότατα για να κάνουν άνοιγμα σε ένα πιο ευρύ κοινό τα αυτιά του οποίου δύσκολα αντέχουν 45-50 λεπτά με ένα θαύμα της φύσης (1), που στα λάιβ ασφαλίζει τα ακουστικά στα αυτιά του με μονωτική ταινία και χτυπάει (2) και σολάρει κυριολεκτικά (3) με ό,τι βρίσκει (4) μπροστά (5) του, και κοπανάει τα ντραμς χωρίς αύριο (6).

Παρά το ότι βάζουν τον Μέσι τους να κλωτσάει μόνο με το δεξί ή να μην κάνει πάνω από 2 κοντρόλ κάθε φορά που ακουμπάει τη μπάλα, γράφουν 12 τραγούδια που για τους Hot Chip του 2015 πχ μοιάζουν άπιαστο όνειρο. Το μόνο κακό είναι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να τους φέρει κάποιος στην Ελλάδα (τουλάχιστον μέχρι να περάσουν καμιά 30αρια χρόνια ή μέχρι να τους βάλει η Cosmote σε διαφήμιση ή ο Παπακαλιάτης σε σίριαλ) και έτσι χάνουμε την ευκαιρία να τους δούμε εκεί που είναι ακόμα καλύτεροι: στη σκηνή. Δεν είναι τυχαίο ότι έχουν μπει σε αφιέρωμα για τις καλύτερες λάιβ εμφανίσεις στην ιστορία του Late Night Show του David Letterman ή ότι οι Imagine Dragons έχουν κατακλέψει τη σκηνική τους παρουσία (εδώ εμμέσως πλην σαφώς το παραδέχονται όταν πολλοί το “παρατήρησαν” στο τουίτερ μετά την εμφάνισή τους στα Grammy του 2014).