#20 Editors - In Dream

~Η εικοσάδα και τα κείμενα είναι από τον @naumaxos~

Μ' αρέσουν οι Editors. Αλήθεια. Το An End HasA Start είναι το πρώτο άλμπουμ τους που μου έκανε κανονική εντύπωση, πέρα από το τυπικό "Α, αυτοί που λένε το Munich" και κάπου εκεί στην περιοδεία για το In this Light and on this Evening τους είχα πετύχει σε ένα livestream κάποιου φεστιβάλ και ανέπτυξα ένα δυνατό bromance εξ' αποστάσεως με τον τραγουδιστή Tom Smith γιατί κατάλαβα αμέσως από τον τρόπο που κινούνταν στη σκηνή ότι γουστάρει όσο κι εγώ, αν όχι περισσότερο, τον Dave Gahan των Depeche Mode. Βοήθησε βέβαια ότι και το In this Light and on this Evening είχε τις απαραίτητες τραγουδάρες, τόσο που μαζί με τα προηγούμενα (και τους Biffy Clyro) είναι και τα άλμπουμ που άκουσα πιο πολύ όσο ήμουν φαντάρος και ήθελα κάτι δυνατό να παίζει στα ακουστικά ώστε να μην ακούγεται ο Βέρτης, η Έφη Θώδη και το ροχαλητό στο θάλαμο (πολλές φορές όλα στην ίδια ένταση).

Μέχρι το φετινό In Dream μεσολάβησε βέβαια και το The Weight of Your Love, το οποίο είχε την τύχη να έχει τραγούδια όπως το The Sting, Τwo Hearted Spider και The Phone Book καθώς επίσης και να βγει περίπου στο ίδιο διάστημα με το Opposites των Biffy Clyro οπότε η μετριότητά του πέρασε λίγο στα ψιλά. Επίσης, καινούρια ομάδα, έφυγε ο κιθαρίστας, ήρθαν να τον αναπληρώσουν δύο νέοι, δικαιολογίες υπήρχαν (αν έχουμε μάθει κάτι τα τελευταία χρόνια είναι ότι όταν από μια ομάδα φεύγει πχ ο Σουάρες ή ο Μπέιλ και έρχονται 3-4 να τον αντικαταστήσουν, μάλλον παίζουμε πιο πολύ με τις πιθανότητες να πιάσει ένας παρά διαλέγουμε με βάση κριτήρια ικανότητας, χαρακτήρα και ποιος θα ταιριάξει περισσότερο με αυτό που έχουμε).

Το πόσο μέτριο ήταν το The Weight of Your Love φάνηκε και από την αλλαγή κατεύθυνσης στο In Dream που πηγαίνει πιο κοντά στο In this Light and on this Evening, το οποίο είναι και το καλύτερο κοπλιμέντο που μπορώ να κάνω για το In Dream, καθώς πάσχει από τα ίδια ελαττώματα της φετινής Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Έχει μια σταθερή βάση από synths, στιβαρή και δεμένη, αλλά παρά το ότι φαίνεται δουλεμένο, είναι βαρετό και δεν παίρνει ρίσκα. Ανά πάσα στιγμή ξέρεις ότι η μπάλα θα πάει στα άκρα (ψηλά ή χαμηλά φωνητικά του Tom Smith) όπου εκεί η πρώτη επιλογή θα είναι μια πάσα δίπλα παρά μια προσωπική ενέργεια. Όπως και η Μάντσεστερ, ξέρεις ότι υπάρχει δυνατότητα για κάτι καλύτερο από αυτό που βλέπεις/ακούς γιατί το έχεις δει ήδη. Το έχουν κάνει στο In this Light and on this Evening (το τραγούδι) που είναι το απόλυτο παράδειγμα αυτού που λείπει από το In Dream: το κρεσέντο στο τέλος, το ξέσπασμα. Τέτοιο πράγμα στο In Dream δεν υπάρχει, με αποτέλεσμα να μπορώ άνετα να συνεχίσω αυτή την παρομοίωση με τη Μάντσεστερ. Όπως κι η Γιουνάιτεντ λοιπόν, δε θα είναι η πρώτη σου επιλογή αν παίζει και κάτι άλλο την ίδια ώρα, αλλά είναι τόσο safe στο πώς αναπτύσσεται που ξέρεις ότι θα φτάσει ψηλά στις διάφορες λίστες. Και στο τέλος θα σου πετάξει μέσα και τον άτεχνο ψηλό Φελαϊνί (Marching Orders στα 8 λεπτά, για όνομα) επιχειρώντας με καμιά γιόμα να πάρει το παιχνίδι. 

Αυτό που με ενοχλεί πιο πολύ από όλα είναι ότι θα έκανε μια φοβερή ιστορία ως το “Είχαμε γράψει καμία δεκαριά τραγούδια, αλλά το αφήσαμε και ξεκινήσαμε από την αρχή” άλμπουμ τους (μαζί με το ότι το Our Love μου μοιάζει πάρα πολύ με το Smalltown Boy παιγμένο στη μισή ταχύτητα) και το ότι δεν κατάφερε καν να με κρατήσει αρκετά μέχρι να βγάλουν καινούριο οι Biffy Clyro (στόχος μου να τους αναφέρω κάθε φορά που θα γράφω κάτι). Κι αυτό που με ενοχλεί ακόμα περισσότερο είναι ότι θα πάω να τους δω και τα ίδια τραγούδια παιγμένα live από κανονικά όργανα θα είναι απείρως καλύτερα και θα μετανιώσω πιο πολύ για τα προηγούμενα που έγραψα κι από αυτή την παρομοίωση με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (όπως έχει γίνει ήδη με αυτή την εκτέλεση του Life is a Fear)